foto

foto

czwartek, 28 lipca 2011

Antibes czyli wakacje w cieniu Picassa

Pociąg kołysze się rytmicznie po szynach. Nie czuć szybkości, choć jestem pewna że momentami pędzimy 300 km na godzinę. Nawet nie warto wyglądać przez okno. Krajobrazy migają. Nie widać ani słoneczników, ani lawendowych pól, ale o tym, że zmierzamy na południe świadczy rozjaśniające się z każdym kilometrem niebo. Chmury robią się coraz rzadsze, lżejsze, zmienia się ich struktura aż wreszcie zupełnie znikają za horyzontem.
Pierwsza stacja- Avignon. Długowłosi artyści opuszczają wagon. Trwa festiwal. My jedziemy dalej, pociąg coraz bardziej zwalnia…w okolicach Marsylii dostrzec można już pierwszy skrawek lazurowego morza i pierwsze palmy. Dwie godziny później pociąg zatrzyma się na stacji Antibes. Dlaczego właśnie tu? Właściwie to tak do końca nie wiem, ale na pomysł wyprawy na południe na pewno miał wpływ  blog mieszkającej w tym regionie Francji Katasi. Zaraziła, porwała, przekonała, że miejsce jest piękne i na pewno warte odwiedzenia. Uwierzyłam.


Na dworcu w Antibes zabrakło taksowek. Toczymy walizki w stronę Starego Miasta. Nasze locum mieści się w jednym z domów wplecionych w mury obronne otaczające miasto. Na trzech poziomach, z widokiem na morze. W starych murach. W domu artystki. W pierwszych chwilach jesteśmy oszołomieni znalezieniem się nagle w królestwie sztuki, właścicielka specjalizuje się w kolażach i czarno-białej fotografice. Dom jest pełen starych książek, urządzony z wielkim smakiem. Średniowieczne kościelne rzeźby stoją na  nowoczesnym stoliku naszego pokoju. Na ścianach barokowe malarstwo miesza się z czarno-biała fotografiką. Stare lustra sąsiadują z  nowoczesną grafiką. Za oknem dominuje lazur wody. Gdzieniegdzie na horyzoncie kolebią się łódki przypominające bardziej podwodne łodzie niż jachty.

 Wąskie uliczki miasteczka przypominają nam te widziane w Perigord, w Sarlat, z zagęszczonym tłumem letnich podróżników. Wieczorem miasteczko Antibes popada w kulinarne szaleństwo niczym u Rabelais’ego. Tłumy oblegają wszystkie restauracje. Trzy kroki od domu znajduje się prowansalski targ, pachnie lawenda i oliwki. Stoiska z tysiącami serów i pokrytymi zielonymi liśćmi cytrynami. Nikt się nie spieszy, nie przepycha, nie pędzi do metra…
Ale to, co mnie najbardziej intryguje, to uśmiech. W restauracji, na targu, na ulicy. Ludzie do siebie mówią, są serdeczni, pytają i czekają na odpowiedź. Reakcje, od których już się odzwyczaiłam w Paryżu. Miasteczko ma zupełnie inny klimat niż poznane przed laty snobistyczne Saint Tropez, które zniechęciło mnie do brzegow Morza Śródziemnego na długo.

Dom, w którym zamieszkaliśmy mieści się na spacerowym szlaku, między niegdysiejszą siedzibą malarza Nicolasa de Stael i pałacem Grimaldich, gdzie tuż po wojnie otrzymał od miasta swoją pracownię Pablo Picasso i gdzie dziś mieści się jego muzeum. Mamy wiec przed oknami pielgrzymki, zwłaszcza, że rośnie tu też ogromnych rozmiarów kaktus, intrygując swoja urodą przechodniów.


 Pobyt Picassa w Antibes to chyba największa atrakcja tego sennego nadmorskiego miasteczka. Nie był tu długo, zaledwie kilka tygodni, ale pozostawił po sobie ślad, z którego miasto jest dumne.

Muzeum mieści się nad sama wodą, w starym zamku ocalonym od zagłady przez profesora greki i łaciny, który wyszukując w wykopaliskach greckich i rzymskich pamiątek o życiu przodków  mieszkańców greckiego Antypolis (i stad nazwa!) postanowił swoje zdobycze wyeksponować. Został tego nowopowstałego muzeum kustoszem. I gdy krążący po okolicy słynny już wówczas Picasso został poproszony przez starego znajomego, polskiego rzeźbiarza i fotografika Michała Smajewskiego o przekazanie Muzeum jednej ze swoich prac, ten wyjawił mu, że zawsze marzył o tym, aby państwo dało mu jakieś duże miejsce do malowania. Dor de La Souchere, kustosz zamku Grimaldich okazji posiadania u siebie mistrza nie przegapił i tak za jego zgodą, zainstalował dla Picassa atelier w starym zamku. Opiekunem i fotografem mistrza  został wspomniany już Polak, Michel Smajewski znany jako Michel Sima. Michel Sima został nadwornym fotografem mistrza i wieczorową porą odwiedzał go w pracowni i rejestrował postępy artysty. Zrobił sporo niezwykłych zdjęć malarza.


Nie jestem wielkim fanem Picassa, ale prace, które podarował muzeum, pokazywane w miejscu, w którym powstały, ma swój niezwykły, niecodzienny urok. Chociażby rysunek kozy, symbolu płodności u Greków, ukochanego zwierzęcia Picassa. Ponoć jego własna, żyjąca z nim w Cannes miała na imię Esmeralda. Albo płótno noszące tytuł „Radości życia” namalowane w Antybach, wibrujące energią. Picasso był wówczas w swoim szczęśliwym okresie życia, żył w związku z młodziutką Francoise Gilon, która w maju roku następnego powiła mu syna Claude’a.



Wreszcie, z muzeum Picassa roztacza się niezwykły widok, na drzemiące w oddali jachty, na cypel z sosnami w kształcie parasola. Widok od którego nie można oderwać wzroku…ech piękne te wakacje w cieniu Picassa…i gorace!


13 komentarzy:

  1. Anonimowy28.7.11

    Rzeczywiscie z tym brakiem usmiechu w Paryzu, to prawda, potwierdzona przez znajomych mieszkajacych po za nim. Sama staram sie chodzic usmiechnieta i nieraz slysze z tej okazji usmiechniete - bonjour - od zupelnie nieznajomych osob.
    Twoj opis Antibes, jest naprawde barwny i po raz kolejny (mam znajomych w Prowansji) zostalam zachecona do zwiedzenia tego regionu, zwlaszcza pociagaja mnie i zdjecia, i opisy pol lawendowych.
    Picasso - tez nie moge powiedziec, ze jest moim ulubiencem ale przekonal mnie do "zbadania" jego tworczosci moj znajomy fotograf. Powiem, ze teraz patrze z zupelnie innej perspektywy, trzeba jednak kogos poznac, zeby wyrobic sobie opinie a nie odrzucac z gory, bo cos, co ten ktos robi odbiega od uznanych przez nas czy to schematow, czy to pogladow. Ciesze sie, ze Ty tez potrafisz to dostrzec.
    Korzystaj ze sloneczka, bo Paryz nadal straszy zachmurzona twarza...
    Pozdrawiam, Irez

    OdpowiedzUsuń
  2. Holly, widać że jesteś szczęśliwa. Nawet zaprezentowany 'język' zmienił się nie do poznania. Przypomniałam sobie mój tam pobyt, z przed lat 30 (!?). Napisz jeszcze o Antibes i okolicy.

    OdpowiedzUsuń
  3. Holly, dziekuje za wzmianke, ciesze sie, ze udalo mi sie zarazic Was moja sympatia do Lazurowego.

    Bardzo lubie te "Radosc zycia" i rozne zartobliwe szkice faunow, koz i sow, ktore mozna obejrzec w muzeum Picassa w Antibes. A widok na morze z zamku Grimaldich zainspirowalby chyba kazdego artyste (wielu zwiedzajacym podoba sie bardziej niz same obrazy ;))

    Duzo zdjec Picassa (moze wlasnie autorstwa Michala Smajewskiego?) mozna zobaczyc w kameralnym Muzeum Fotografii w Mougins.

    OdpowiedzUsuń
  4. Irez,
    To znaczy, że jeżeli spotkam kogoś uśmiechniętego na ulicy paryskiej, rozumiem, ze będziesz to na pewno Ty….

    OdpowiedzUsuń
  5. Ewo,
    Napisze… napisze i pewnie będzie o Nicei, bo mnie naprawdę zauroczyła…

    OdpowiedzUsuń
  6. Katasiu,

    Czy cos Ci wiecej wiadomo na temat Michała Smajewskiego-niezwykła postac, niezwykła biografia...nic wczesniej o nim nie czytalam. Warto moze o nim cos wiecej napisac? Jeszcze raz wielkie dzieki za pokazanie mi "portu milionerow"!

    OdpowiedzUsuń
  7. Anonimowy30.7.11

    Oczywiscie Holly - z cala pewnoscia bedzie to czastka mnie, bezinteresownie ofiarowana Paryzanom :)
    W Paryzu po raz pierwszy od dluuugiego czasu niemal bezchmurne niebo, moze znowu sloneczko odswiezy moje piegi ;)
    Irez

    OdpowiedzUsuń
  8. Anonimowy31.7.11

    Bardzo ciekawy blog, znalazlem go szukajac informacji o paryskiej Kulturze. W tym tygodniu jade do Paryza, chce byc w Maisons Laffitte. Irez - tez licze na dobra pogode.
    PiotrF.

    OdpowiedzUsuń
  9. Anonimowy1.8.11

    PiotrzeF zerknij na link z pogoda, ktory wstawila Holly - niestety prognozy sa pomyslne tylko do srody, potem znowu zaczyna pluszczyc i chmurzyc ale to domena kaprysnego Paryza ;)
    Chyba Cie to nie zrazi do zwiedzania i szukania sladow nie tylko paryskiej Kultury ale przejawow wszelkiej kultury?
    Pozdrawiam, Irez

    OdpowiedzUsuń
  10. No właśnie, ja też zerknęłam na prognozę i od czwartku ma być już mniej słonecznie, ale Paryż-o czym przekonywał nas w swoim ostatnim filmie Woody Allen-jest jeszcze piękniejszy w deszczu!

    OdpowiedzUsuń
  11. Anonimowy4.8.11

    Witaj Holly, trafiłam na Twój blog kilka tygodni temu szukając informacji o Kulturze i Maison Laffitte i od tamtej pory często zaglądam. Tematyka mi bliska, styl lekki a rzeczowy. Czy miejsce, w którym zatrzymałaś się w Antibes można wynająć, czy była to wizyta u znajomej?
    Pozdrawiam z Gif sur Yvette
    Akane

    OdpowiedzUsuń
  12. Akane,
    Wyślij mi proszę Twój adres internetowy, to chętnie przekażę ci informacje.Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  13. Anonimowy5.8.11

    O! jak miło! Mój adres: akane.chian@gmail.com
    Nie mogliśmy się zdecydować na kierunek wakacji, Hiszpania kusiła, ale po Twoim wpisie o Nicei i Antibes, Prowansja zwyciężyła. Z góry dziękuję i życzę dalszych wakacyjnych, pięknych wrażeń. Akane

    OdpowiedzUsuń