foto

foto

wtorek, 12 listopada 2013

W hołdzie Edith Piaf

Od 50-tej rocznicy śmierci Edith Piaf minęło już kilka tygodni, ale Ménilmontant, dzielnica w której się urodziła i wychowywała, nadal o niej pamięta. W parku Belleville oraz na murach domów, artyści Street Artu oddali jej hołd, na swój sposób...











64 komentarze:

  1. Ależ mnie ucieszył ten post. Zdjęcia wyszły wspaniale. Gratulacje :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję, wspaniałe miejsce i towarzystwo w jakim powstawały zdjęcia!

      Usuń
  2. Zygmunt Jan Prusiński


    Ulica de la Santé

    Ewie Prusińskiej


    Włóczę się po ulicy paryskiej
    może spotkam Adama Mickiewicza
    spóźnionego trochę by zajść do kawiarenki
    na przedmieściu Batignolles -
    zresztą nie ma daleko od domu
    z ulicy de la Santé
    ale jak to poeta - jego myśli są wszędzie.

    Zatopiłem się we własnych
    czekam na telefon z Belgii -
    tam moja miłość ma skrzydła
    rozwija swój talent pisarski
    ocierając o moje kontury
    wobec ukończenia książki.

    I jest w tym aromat kawy
    i zapach truskawek
    i wieczna ucieczka do marzeń
    by spotkać się ze mną
    na paryskiej ulicy -
    może spotkamy Adama
    w surducie i w kapeluszu
    opierającego się o laskę
    gdzieś z wybiegającymi oczyma
    na odlatujące szpaki.

    Square des Batignolles jest ławka
    usiądziemy Ewo by przywitać wiersz
    albo jego fragment Gwyna Williamsa:
    "Wzrok wahającego się września ciąży
    źrebakowi, gałęzi i myśli..." -
    czy nie uważasz za stosowne
    dopisać poza wierszem moje słowa -
    (że różnością różni się czucie
    między łaskawym wyróżnieniem
    spotkać się z wieszczem akurat tutaj ?)

    - Dotknij mnie - a liściom będzie lżej...


    25.12.2013 - Ustka
    Środa 1:34


    Wiersz z książki "W ogrodzie Norwida"...

    OdpowiedzUsuń
  3. Zygmunt Jan Prusiński


    PIĘĆ BIAŁYCH RÓŻ


    Motto: „...i będę winna prawdy i ognia
    rozpalenia w poezji Zygmunta.Trudno”!
    - Ewa Prusińska -


    Nie we wszystkim jestem odważny -
    ze mną trzeba zupełnie inaczej.

    Opieram się o łuk tęczy -
    wiersze spadają jak pioruny.

    Błyskawicznie chwytam błyskawice,
    ściągam je by zmiękczyć ziemię.

    W ogrodzie rośnie pięć białych róż -
    dbam o nie jak o twe ciało poranne.

    W tej namiętności szeleści modlitwa,
    rozkwita we mnie czułość kochanka.

    Pod prąd z wiatrem walczę o ciebie -
    by służyć ci w każdej miłosnej chwili.


    16.3.2012 - Ustka
    Piątek 13:13
    __________________________

    Recenzja...

    Panie Zygmuncie, wiersz "Pięć białych róż" świetny ! Sam Tuwim by lepszego nie wymyślił. Zapisuj Pan swoje wiersze w osobnych plikach, bo gdyby co nie daj Boże przepadły... to wielka szkoda. W wydaniu książkowym mogła by to być rewelacja poezji niby retro, a przecież takiej, która zawsze jest (najbardziej kobietom) potrzebna i na czasie. W każdym z nas siedzi oprócz wściekłego awangardzisty tęsknota do sentymentalnej poezji, że owszem, piszemy wariackie i wyszydzające sentymentalną miłość kawałki (wiersze piekące w oczy jak soda kaustyczna szarego mydła), ale to dlatego, że bardzo pragniemy spotkać kogoś kto nas naprawdę pokocha.

    Karol Zieliński
    „Ale Literatura”

    Kraków. 18.03.2012
    _______________________________

    http://korespondentwojenny.salon24.pl/400248,sukienki-i-motyle-czesc-i

    OdpowiedzUsuń
  4. ROCZNICA W LITERATURZE

    poetki Ewy Prusińskiej - Kolasińskiej 18.11.2012 – 18.11.2013


    Ewa Prusińska - Kolasińska


    BIEG DŁUGODYSTANSOWY


    Motto: "naucz się rozbieżności
    by przestrzeń czuć
    poza dźwiękami"
    - Zygmunt Prusiński -


    Niecierpliwość marnym sprzymierzeńcem
    połaskocze nim przepadnie
    zabrzmi jak pijany kontrabas
    na wieczorku żałobnym pożegnalnych dusz

    Biegnę jak tancerka w locie
    muskam struny twoich wrażliwości
    podniebnych wyobrażeń o kobiecie
    stworzonej z rajskich korzeni

    Czas sam się określi -

    Porozbija zegary
    zakręci wskazówkami
    słyszałeś
    zakochani są poza zasięgiem
    strefy przenikania głosów

    Więc wplatam w mozaikę życia
    spokój
    sny o wieczności
    niezapomnianych chwil dwóch podlotków
    kołujących na pasie startu do odlotu

    18.11.2012 - Brzeg

    OdpowiedzUsuń
  5. Zygmunt Jan Prusiński


    RECENZJA PISANA W RAJU

    - część dziewiętnasta -


    Witamy poetkę ! To ważne powitanie, tak się składa że 18 listopada tego roku autorka 19 wierszy przeżyje pierwszą rocznicę narodzin. Tak, to prawda. Jak ten czas upływa, ale Ewa Prusińska - Kolasińska zdążyła się ukazać w pełni, co ukrywała przez te lata, jakie to wnętrze i dojrzałość literacka w niej była ukryta. Od wiersza pierwszego „Bieg długodystansowy” do tego najświeższego „Sen głodnych serc” - to jakby spowiedź kobiety do przestrzeni wizualnej i ukrytej wewnątrz. Tyle lat nosiła się z tym żeby zostać pisarką – to jej marzenie od panieńskich lat. Ale na razie zdecydowała się krążyć ptakiem nad krainą poezji. I co by nie mówić, jej siła jest zaznaczona w tych wierszach z ogromnymi przemyśleniami za czym pozwoli wypuścić wiersz – tego ptaszka z klatki na wolność.

    Część pierwsza...

    „Dzień topię
    w gorzkiej czekoladzie
    kształtu ust
    dotykających
    senną poświatą
    słomkowych myśli...
    Liryczne skerco
    rozgrzewa
    kontury serc
    zaplątanych
    w ognistym czardaszu
    pragnień...
    intymnej muzyki.”

    Niech tak będzie, umówmy się że poetka jest w tym dążeniu zupełnie szczera. Pisze za parawanem światła do swojego jakby nie było mężczyzny, który także jest poetą. Zatem nie żartuje z uczuć do niego, jeśli pisze „o intymnej muzyce” - kobieta na tym poziomie wybiera sobie odpowiedniego partnera do czardasza, dodając wręcz że ma być ognisty... To nie są żarty. I on o tym wie że nie są to żarty. Najpierw „słomkowe myśli” a potem to zaplątanie rozgrzewające gdzie wymaga kobieta nie tyle skupienia co zgodnej wizji przeżyć z obu stron. I tu się zgadzam z autorką wiersza.

    Część druga...

    „Smutny krajobraz
    dżdżu jesieni
    drażni karnację
    marzeń o bezdrożach
    zakochanych dłoni...
    Zrzucam sukienkę
    na podłogę
    w zwierciadle duszy
    oglądam proporcje
    nagiego cienia...

    Czy naszych tłustych dni...?”

    Cudowny fragment. Niesamowite napięcie erotyczne kiedy poetka pisząc o sobie, zachowuje się ostentacyjnie, że choć tę sukienkę rzuca na podłogę to wie że jedynie on jest cieniem namaszczonym przez nią, bo go w tej chwili nie ma przy niej – a pragnienie jest proporcją zawiłą, bo widzi i cień swój nagi „w zwierciadle duszy”. Choć zdawać by się mogło, że czuje się kochaną przez niego ale tak mało tej rzeczywistości, zatem pyta i odpowiada w tej samej tonacji zwierzeń, a chodzi o tłuste dni, by przeżywać z nim rozkosz istnienia z nim. Na razie tylko cienie szukają swych „zakochanych dłoni”..., aczkolwiek wierzy że będzie inaczej, i po tych bezdrożach pójdą razem.

    Część trzecia...

    „Choć milkną echa
    słonecznych snów...
    w oddali
    sekretarz uczuć
    stawia lampę
    zawirowań

    dwóch słów...

    Jaka siła każe nam się przedostawać do krainy niepewnych przygód...?”

    O tych słonecznych snach poetka pisze ostatnio sporo. To jej zbiór specjalnej poezji. Jest to obrona czystości. Dlatego tak pięknie ułożyła słowa w bogatą myśl niczym aforyzm odkupienia: „Jaka siła każe nam się przedostawać do krainy niepewnych przygód...?” Ale wie że ta przygoda trwa i połączy dwa ukochane serca w jedną całość, bo nie inaczej nazwała poznanie z nim, od 19 Maja 2012 roku, „Miłością tysiąclecia” i, chce być temu wierna do granic bólu.

    Poetka Ewa Prusińska - Kolasińska to przypadek rzadkiej moralistki, z walorami zasad bycia w roli kobiety kryształowej. I o tym pisze w swoich książkach.

    13.11.2013 - Ustka

    OdpowiedzUsuń
  6. Ewa Prusińska - Kolasińska


    SEN GŁODNYCH SERC

    Motto: "Jak spełniony w wyśnieniu kochanek
    Zjawia się z kwiecia naręczem
    Z lirycznym wierszem."
    - Krzysztof Szarszewski -

    Dzień topię
    w gorzkiej czekoladzie
    kształtu ust
    dotykających
    senną poświatą
    słomkowych myśli...
    Liryczne skerco
    rozgrzewa
    kontury serc
    zaplątanych
    w ognistym czardaszu
    pragnień...
    intymnej muzyki.

    Smutny krajobraz
    dżdżu jesieni
    drażni karnację
    marzeń o bezdrożach
    zakochanych dłoni...
    Zrzucam sukienkę
    na podłogę
    w zwierciadle duszy
    oglądam proporcje
    nagiego cienia...

    Czy naszych tłustych dni...?

    Choć milkną echa
    słonecznych snów...
    w oddali
    sekretarz uczuć
    stawia lampę
    zawirowań

    dwóch słów...

    Jaka siła każe nam się przedostawać do krainy niepewnych przygód...?

    2013-11-07 - Brzeg

    OdpowiedzUsuń
  7. Recenzja...

    Fragment o twórczości Zygmunta J. Prusińskiego:

    Anna Łożowska ze Słupska napisała recenzję o antologii poezji "Gdzie kwitną sny", w swoim autorskim eseju pt. "Wędrówka po wybojach klasycyzmu i nie tylko..."
    I zatrzymała się przy moich wierszach, i napisała tak:

    "Podobną, bo klasycystyczną stylistykę mają wiersze Zygmunta Jana Prusińskiego. Wiersz "Idźcie tam, gdzie nic nie ma" jest pozorną negacją podstawowych wartości, o których nieustannym trwaniu pisał Herbert. Poszukiwanie ładu wszechświata rozpoczyna się od poczucia "niemocy skomplikowanej". Charakterystyczną cechą jego twórczości jest rozdźwięk stylistyczny pomiędzy dwiema podstawami: neoklasystyczną harmonią i spełnieniem jednostki w czasie oraz neobarokową marnością egzystencji ludzkiej". - Anna Łożowska.

    Mam zamieszczone w tej omawianej antologii siedem wierszy:

    1. Tobie zaśpiewają drozdy w klonach
    2. Owoce dawno pospadały z drzew
    3. Zapraszam do salonu ciszy
    4. A tam za horyzontem biało
    5. Idźcie tam gdzie nie ma nic
    6. Migotliwy oddźwięk światła
    7. Fryderyk Szopen i trzy medale

    Współautor - Zygmunt Jan Prusiński.

    Komentuje: 2010-03-26 Krótkie recenzje o moich wierszach.

    Z książki, która niedawno została wydana jako antologia poezji pt. "Gdzie kwitną sny", wybór redaktorów: Mirosław Kościeński i Jerzy Fryckowski, pisze Mirosław Kościeński - Wiceprezes Słupskiego Oddziału Związku Literatów Polskich tak, cytuję:

    "Na coraz wyższe poziomy poetyckie wznosi się Zygmunt Jan Prusiński z Ustki. W świetnym wierszu "Fryderyk Szopen i trzy medale" (i nie chodzi tu o przewrotne napisanie nazwiska Chopin) zaskakuje stwierdzeniem, jakże kulturalnym: "bieda naciera, to widać po smutnych twarzach kobiet".

    A Jerzy Fryckowski pisze tak:

    "Myślę, że już najwyższy czas, by objawił się nam ze swoim indywidualnym tomikiem Zygmunt Jan Prusiński. Myślę też, że mogłaby powstać ciekawa praca magisterska oparta tylko na tytułach wierszy Zygmunta. W tej antologii mamy interesujący cykl wierszy poświęcony najbliższej rodzinie poety. Prusiński to jeden z nielicznych zamieszczonych tu autorów, który nadal się wspina".

    Przypisał - Zygmunt Jan Prusiński.

    OdpowiedzUsuń
  8. Zygmunt Jan Prusiński


    RECENZJA PISANA W RAJU

    - część osiemnasta -


    To prawda, zaskoczony byłem tym wierszem, chodzi mi o pomysł, bo tylko pomysły artystyczne zostają zapamiętane. Autorka Ewa Prusińska potrafi mnie jako krytyka zadziwić. Bo to jej osiemnasty wiersz w życiu. Od pierwszego napisanego "Bieg długodystansowy" minie 12 miesięcy, dokładnie 18 Listopada 2012 roku. I dodam, mam satysfakcję i udział główny w tym, że przyszłą poetkę namówiłem do pisania. Ponad pół roku szeptałem i też głośno mówiłem: pisz literaturę, wnioskuję z listów do mnie że masz predyspozycje, i posłuchała się... Wisława Szymborska w wywiadzie kiedyś powiedziała, że pisze jeden wiersz na rok, a tu proszę, osiemnaście utworów w ciągu jedenastu miesięcy. I słusznie, pisz poetko nie bacząc na to, jak ta laureatka Nobla wymądrzała się, aż muchy pospadały do miodu z zadziwienia.

    Powiem tak, to nie jest łatwy wiersz. Ciekawe jest w nim rozpoznanie:

    "błądząc po białych kartkach
    spoconych czekaniem słów"

    Autorka jest szczera. Sporo przeżyła od wiersza do wiersza, i wie jaki to trud intelektualny. Bo kamień prędzej można ożywić, ale wiersz ? Dobry wiersz jest rzadki, podobny do rzeki która nie zmienia nurtu z powrotem. Wiersze Ewy Prusińskiej - Kolasińskiej są przemyślane. Choćby jak ten "Eliksir Jesieni"...

    Poetka pyta: "Czy mam szyfr do snów twojej krainy"? - Cóż za styl, i jaka kobieca ciekawość by poznać świat swojego mężczyzny, jego intymności do których jest przygotowana. Szczególnie jej zależy "o czwartej nad ranem", wręcz skrada się i kradnie...

    "jestem złodziejką myśli
    nieprzyzwoicie gołych
    dygoczących błękitną tęsknotą"

    Więc „drżyj Morfeuszu”, bo egzamin przed tobą. Tak, bo moje "niecierpliwe palce" chcą ciebie poznać, dlatego moje "roznegliżowane myśli" są jak płonące zaskarbienie wypływające na wierzch. To rzeka miłości nas namawia. Spróbujmy, właśnie o czwartej nad ranem...

    Ustka. 6.10.2013

    OdpowiedzUsuń
  9. Ewa Prusińska - Kolsińska


    Eliksir Jesieni


    Drżyj Morfeuszu -
    jestem złodziejką myśli
    nieprzyzwoicie gołych
    dygoczących błękitną tęsknotą
    skradzionych o czwartej nad ranem
    W płomieniach świecy
    jak wytrawna rzeka
    Chateau Angelus -
    płyną erotykiem...

    Miły, jesienne remedium
    smutnej frazy -
    poznaję niecierpliwymi palcami
    błądząc po białych kartkach
    spoconych czekaniem słów...

    Czy mam szyfr do snów twojej krainy ?

    Jestem gangsterką roznegliżowanych myśli...


    03.10.2013 - Brzeg

    OdpowiedzUsuń
  10. Zygmunt Jan Prusiński


    TAK BLISKO MAISONS-LAFFITTE


    Przecież byłem tam,
    jako anonimowy obywatel Europy,
    przybyłem z Wiednia,
    poznać nastroje ptaków w Paryżu.

    Obchodził mnie i kurz i ewentualna mgła,
    paryżanki na wysokich obcasach.
    I wino, i noce, i szmery, wyznania miłosne -
    jakbym musiał odrobić lata w nieładzie,
    lata młodości i lata dorosłego w PRL.

    - Kogo oskarżyć o to ? -
    Że nie mogłem udać się z paszportem,
    i zapukać do drzwi Jerzego Giedroycia
    w cichych ułożonych lotach
    na skrzydłach do Maisons-Laffitte...

    Może i ja jak wielu poetów
    na oczach dziś nieobecnych,
    przekazałbym wiersze krzyku
    ...o Polsce.


    10.02.2010 - Ustka

    OdpowiedzUsuń
  11. Zygmunt Jan Prusiński


    W POBLIŻU WYSPY ŚWIĘTEGO LUDWIKA

    Pamięci Jerzego Giedroycia


    Wiesz Jerzy, w pobliżu katedry Notre-Dame
    zamoczyłem stopy w Sekwanie. -
    Dumna to katedra, niebo czyściutkie nad nią
    śpiewało "Paris" za Edith Piaf - była nieobecna,
    a może mi się zdawało; byłem pijany urokiem.

    Wiersze pisałem o Polsce., plusk wody,
    jakby ktoś pukał do mojego serca,
    a nade mną malarze sprzedawali obrazy.
    Nie czułem się obco - uliczny muzyk
    na akordeonie grał paryskie tanga,
    przecinała jedynie okrężną drogą tęcza.

    I w tym obiegu zaczarowany poniekąd
    kierowałem się na Wyspę Świętego Ludwika.


    10.02.2010 - Ustka

    OdpowiedzUsuń
  12. Ewa Prusińska - Kolasińska


    RECENZJA PISANA W RAJU

    Motto: Czy skłonność do szufladkowania to domena otwartego umysłu ?


    Recenzja na wybiegu poematu dnia

    W wierszu "Człowiek na wzgórzu" poeta umiejscowił się w świetnym miejscu - zielonym otoczeniu skąd idealnie można podglądać życie.
    Nizać w pamięci kolorowe koraliki wspomnień, wyłapywać chwile, które są świeżym oddechem dla Duszy...
    Mądrość czerpać z natury. A czego można nauczyć się z życia przyrody ?
    Autor wiersza nie ma wątpliwości, że są to najcenniejsze lekcje kolekcjonowania doświadczeń, dlatego przyjaźni się z orłami. I słusznie ?
    W symbolice orzeł to ptak dalekowzroczności.

    A właściwie jak daleko widzi ? W idealnych warunkach orzeł potrafi dostrzec niewielkie poruszenie królika z odległości większej niż dwa kilometry, a nawet może dalej !

    Wygodnie się położyć
    wysoko
    rozmyślać o czasie
    sklejać to co miłe
    nie tylko ołtarze
    zaprzyjaźnić się z orłami.

    Czyżby poeta chciał posiadać wzrok orła ? Pewnie tak !
    Bo wiedziałby co teraz robi jego dziewczyna z Południa...
    Może jeszcze śpi, albo biegnie przez miasto ze słonecznym pasemkiem we włosach. A może jest smutna...i właśnie pisze wiersz ? Niestety, tego nie wie ! Ale może poskładać myśli o niej i zapisać kolejną stronę książki tu na leśnej polanie z widoku zielonego wzgórza.

    Wygodnie jest na mchu
    w zapachu jodeł
    pisać wiersz
    do dziewczyny z południa

    Widać, że pisanie wierszy to jego pasja, ale pragnienia sięgają dużo dalej dlatego autor pisze:

    "Ucieka życie jak pory roku"

    Ma rację, same marzenia to nie wszystko ! Jeśli nie zaprosi ją na spacer, na koncert do teatru lub na rurki z kremem, albo lody z bitą śmietaną to będzie widział ją za mgłą nawet jeśli jest ważnym człowiekiem ze wzgórza...

    * * *

    Może dodam jeszcze, że świetny tytuł wymyślił do tej książki "Róże i rzeki".
    Róże to symbol piękna, miłości, a rzeki - niedostępności i przemijania.


    Brzeg - 22.03.2013 - 10:45

    OdpowiedzUsuń
  13. Zygmunt Jan Prusiński


    CZŁOWIEK NA WZGÓRZU

    Ewie Prusińskiej


    Wygodnie się położyć
    wysoko
    rozmyślać o czasie
    sklejać to co miłe
    nie tylko ołtarze
    zaprzyjaźnić się z orłami.

    Wygodnie jest na mchu
    w zapachu jodeł
    pisać wiersz
    do dziewczyny z południa
    kupić jej pierścionek
    albo zaprosić do teatru.

    Ucieka życie jak pory roku
    jednak one wracają
    a my wciąż
    oglądamy się za siebie
    że każdy coś zostawił -
    dzieciństwo i młodość...

    Człowiek na wzgórzu
    chwilowo jest ważny.


    21.3.2013 - Ustka
    Czwartek 5:17


    Wiersz z książki "Róże i rzeki"...

    OdpowiedzUsuń
  14. Zygmunt Jan Prusiński


    EDITH PIAF


    Te wąskie uliczki
    przechodzę obok prostytutek
    zaczepiają każdego mężczyznę
    by nie wątpić w swe piękno -
    ach te paryskie noce
    bulwersuje się ktoś w katedrze
    sowy uspokojone mają tam siedliska
    a ja niczym retro konserwatysta
    snuję się z magnetofonem
    i słucham szlagiery Edith Piaf.

    Jest w tym wyborna aktywność
    Sekwana mruczy jak pijana kobieta -
    ktoś ją w bramie dopieszcza
    policja co jedynie w głównych arteriach
    łapie powietrze syte
    szykuję pióro by coś zapisać
    o czerwieni z ust nocy na Ménilmontant
    to ta sama Edith Giovanna Gassion -
    kto by przypuszczał
    że odwiedzę tę dzielnicę Paryża
    i zatopię się w jej głosie...

    i jaka czujność do końca posłuchać
    Non je ne regrette rien -

    słuchajcie sowy w katedrze !


    30.12.2013 - Ustka
    Poniedziałek 8:40


    Wiersz z książki "Edith Piaf"...

    OdpowiedzUsuń
  15. Zygmunt Jan Prusiński


    RECENZJA PISANA W RAJU

    - część siedemnasta -


    Wiersz "Słoneczne sny" pewnie przejdzie do historii pod względem jego powstawania i czasu. Jeśli miałoby być że każdy jej wiersz powstaje 3 - 4 miesiące, to nie trudno zgadnąć, ile Ewa Prusińska - Kolasińska napisze w roku. Jest to dowodem niezaprzeczalnym, że Poezja to nie spacerek w ładnej sukience. Jest to przykład, iż poetka podchodzi do swojej twórczości bardzo poważnie, i skrupulatnie łączy słowa by zostały na tym poziomie jaką i sama wobec siebie wymaga.

    Pisze wiersz do swojego ukochanego. Okazuje przy tym zaangażowanie, choćby w tym fragmencie:

    W twoich opowieściach
    są jasne barwy (...)
    czy pójdziemy razem
    drogą odkrywców
    tęczowej wspinaczki ?

    A więc zaprasza go na tę wspinaczkę by trudy pokonać. Wraz z liryką łączy postawne założenia, że tak musi być by ta miłość była mocna jak to życie. - Bo jeśli się kochamy to wygramy !

    Okrąża najpierw zjawiska powstałe garścią tęsknot. Będąc i kobietą i poetką, wyznaje szczerze że mu wierzy bo inaczej by nie pisała o tym. Oto drugi fragment:

    Odpływając muskam
    porcelanową duszę
    z płatków składasz serce
    z żądlących tęsknot
    rozpalasz aurę
    w rumiankowe lato...

    Tak rozumie to co przed oczyma autorka widzi. Żądli on a ona tego chce, by to rumiankowe lato rozpalał w niej, bo ona jest główną aurą odbioru. To się nazywa czułość wyobraźni.

    Pisze poetka: "To się tylko śni"? - Czyżby nie była pewna tych racji ?

    To ważny fragment wiersza:

    Wiosłowały moje biodra (...)
    w słońcu dojrzewając
    kocim grzbietem
    jak struna z wiersza Herberta
    celowałam strzałą amora
    w aureolę twoich obłoków...

    Może po tej recenzji uda się poetce więcej napisać wierszy. Namawiam ją szczerze, bym miał takową przyjemność pisać ciąg dalszy z jej twórczości. Może posłucha mnie...


    Ustka. 15.09.2013

    OdpowiedzUsuń
  16. Ewa Prusińska - Kolasińska


    Słoneczne Sny


    Wiosłowały moje biodra
    przez dzień i trud
    w słońcu dojrzewając
    kocim grzbietem
    jak struna z wiersza Herberta
    celowałam strzałę amora
    w aureolę twoich obłoków...

    To się tylko śni...?

    odpływając muskam
    porcelanową duszę
    z płatków składasz serce
    z żądlących tęsknot
    rozpalasz aurę
    w rumiankowe lato...

    W twoich opowieściach
    są jasne barwy
    nie mącisz słowem
    kryształków źródła
    czy pójdziemy razem
    drogą odkrywców
    tęczowej wspinaczki...?

    Ps. Wiersz nazwałam - słoneczne sny...
    (niekoniecznie jest skończony...)

    OdpowiedzUsuń
  17. Witam Gospodarza "Widoku z paryskiego okna" i Czytelników - życząc Wszystkim Udanego Roku 2014.
    Szczególne Życzenia Noworoczne przekazuję dla poetki i pisarki Ewy Prusińskiej - Kolasińskiej, żeby Zawsze Wierzyła w Miłość Zygmunta i, dozgonną jego Wierność !

    Niech nas ten Rok 2014 połączy - byśmy byli Zawsze Razem ! Przecież sama wypowiedziałaś Ewunia, że jest to "Miłość Tysiąclecia"!

    Poeta i poetka - Dwa Rodzynki Świata... Kocham Cię ! Uwielbiam Cię ! I zawsze będę pod Twoją Sukienką wraz z motylami !

    Co do Edith Piaf to napiszę na żywo książkę pt. "Edith Piaf w podróży"...

    Zygmunt Jan Prusiński - Sowiński

    Ustka. 31 Grudnia 2013 r.
    Tel. 722151449

    OdpowiedzUsuń
  18. Zygmunt Jan Prusiński


    RECENZJA PISANA W RAJU...

    - część szesnasta -


    W trudach ten wiersz powstał. Każda zwrotka miała swój długi czas powstawania. Poetka Ewa Prusińska - Kolasińska była jakby poza granicami Poezji. Codzienność ją dopadła - jak każdego żyjącego w tym kraju, no bo to taki polityczny urok, i ekonomiczny także.

    Znam i powody dlaczego autorka zwolniła to tempo. Jest zakochana w poecie. Wybrała go sobie z rozsądku. Na pewno. Ale i kryzys zagląda do uczuć, a nie było i nie ma powodów. Żadnych. Nadwrażliwość jej jest doceniana przeze mnie, bo jestem jej recenzentem. Uczciwie chcę napisać to co w wierszu "W głąb ognia" mogę zobaczyć. Tak. W wierszu wiele rzeczy można zobaczyć - nie tylko odczuć...

    Zatem zapraszam do wiersza...


    "Delfiny łąk hamaki mój miły
    a ty włóczysz się za ogniem
    sny lawendowe pachną
    w czerwcowych księżycach zatracenie..."


    Proszę jak zaprasza swego mężczyznę. On oczywiście pilnuje ognia. Tym ogniem może być palące słońce na plaży lub po prostu rozpalone ognisko, takie inne, bo jest przy tym i ballada i wiersz, i taniec. Ognisko jest miejscem gdzie ludzie skupiają się i radują. O tam w głębi grajek gra na harmonii, to znowu następny gra na banjo, wszystko się zlewa z ogniem. I jest wino gronowe i uśmiech zalotnika, i jest poetka Ewa Prusińska, która lawendą pachnie. Wszystko jest w tym zapachu, ba, pachnie księżyc w czerwcu... lawendą !


    "Nagryzam cię miękko
    jak orzech pękasz
    w ustach i zębach
    szlachetniejesz -
    poezją jak impresją
    rozjaśniasz
    tęskne ściany miłości..."


    - Jakie erotyczne wyznanie, aż dreszcze dostałem. Co za kobieta: "Nagryzam cię lekko"., tak, on tylko tak pragnie być nagryzany. Bo jest dojrzałym orzechem. To owoc drzewa orzechowego. Wystarczy go dotknąć a szlachetnieje przy niej. Oj, poetka wie co pisze, jest w audytorium uczuć i miłości. Jak ona go musi kochać - aż zazdroszczę. Naprawdę.


    "Do traw miękkich jak tratwy
    sprowadź mnie dosyć łagodnie
    skąpiemy czułe pocałunki
    w rozmarzonych liliach wodnych"


    Od razu akcentuję na cudowną metaforę. Powtórzę: "w rozmarzonych liliach wodnych"...
    Tak, poetka chce niczym w trawach miękkich płynąć ciałem z ukochanym. Wręcz prosi go o łagodne dominowanie nad nią, by na trawach jak na tratwie dopłynąć do tych lilii i tam w nagrodę w pocałunkach się skąpać. - To niebywała miłosna część tego wiersza. Nic nie można ująć a zachwycać się, jakże intymną wyobraźnią kobiety.


    "I obyś ujrzał
    między niebem a ziemią
    zielone oczy feniksa
    rozwijające się
    we wrzątku zmysłów

    Czy zdążymy utonąć w śniadaniu...?"


    Choć poetka po drodze pisze o zielonych oczach - które nota bene ten kolor ma, jak i wzbogaciła egipską postacią Feniksa, podkreślając że tylko "we wrzątku zmysłów", to frapująca jest dla mnie jednak ta puenta wiersza. I mógłbym tu przypomnieć o tej tratwie, gdzie akurat w porze śniadaniowej kochankowie giną. Niesamowite, przyznacie. W miłości odstąpić od życia. Byle byli razem w tej epickiej podróży, w poezji miłosnej do końca...


    Ustka. 28.6.2013 r.
    Piątek 13:47

    OdpowiedzUsuń
  19. Ewa Prusińska - Kolasińska


    W głąb ognia


    Delfiny łąk hamaki mój miły
    a ty włóczysz się za ogniem
    sny lawendowe pachną
    w czerwcowych księżycach zatracenie...

    Nagryzam cię miękko
    jak orzech pękasz
    w ustach i zębach
    szlachetniejesz -
    poezją jak impresją
    rozjaśniasz
    tęskne ściany miłości...

    Do traw miękkich jak tratwy
    sprowadź mnie dosyć łagodnie
    skąpiemy czułe pocałunki
    w rozmarzonych liliach wodnych

    I obyś ujrzał
    między niebem a ziemią
    zielone oczy feniksa
    rozwijające się
    we wrzątku zmysłów

    Czy zdążymy utonąć w śniadaniu...?


    Brzeg. 27.06.2013

    OdpowiedzUsuń
  20. Zygmunt Jan Prusiński


    NA MIARĘ KORY I PIASKU

    Motto: "Nikt nie żyje samotnie,
    i nikt samotnie nie umiera" -
    - Jan Paweł II -


    Są źródła czasu...
    Nawet gdybyś miał czas
    nie zliczyłbyś tych nut które płyną.
    Rzeki prowadzą bieg stanu wyrzeczenia
    a kierunek jest wciąż ten sam
    z południa do samej północy.

    W legendzie znaczeń
    każdego z nas osobna
    nie kujemy w kamieniu czarnej chmury.
    Nie burzymy gwiazd
    choć są chwilowo puste
    w dolinach zielonych westchnień.

    Ja jestem północnym wcieleniem
    rozumiem wzburzone morze.
    Ty Karolu z górzystych terenów
    rozumiesz góry i ich kształty.
    Tak naprawdę to różnicy nie ma
    pomiędzy nami i lustrami.
    Ty piszesz wiersz i ja piszę wiersz
    prawie o tym samym -
    o "Dojrzewaniu w miłości".

    - Czy rzeki umierają ?
    - Czy góry umierają ?

    Tylko poeci... w swoich wierszach.


    10.05.2005 - Ustka



    W antologii współczesnej poezji polskiej "Dojrzewanie w miłości" - Radom 2000, Karol Wojtyła ma cztery wiersze i Zygmunt Jan Prusiński ma też zamieszczone cztery wiersze. Z tym że wiersz "Sosna" nie napisał Karol Wojtyła a zupełnie ktoś inny, inny ksiądz w latach 20-tych...

    OdpowiedzUsuń
  21. Zygmunt Jan Prusiński


    RECENZJA PISANA W RAJU

    - część piętnasta -


    Wczoraj był szczęśliwy dzień a właściwie już czas nocy był, i dla mnie i dla autorki wiersza "Jak ptak" do książki "Róże i rzeki".

    Poetka Ewa Prusińska - Kolasińska była tak podniesiona pozytywną temperaturą, że udało jej się przekazać swe uczucia do ukochanego mężczyzny. I jest w tym jakaś niesamowita etiuda miłości, bo gdyby nie kochała nie byłaby zdolna tego wiersza napisać. Jakby to powiedzieć, była w transie...

    Czyżby nazbierały się takie wewnętrzne prądy i zbliżony instynkt połączenia tych słów za człowiekiem z którym tyle miesięcy przebywa ? Ile rozmów. Ile listów. Ile i sprzeczek - bo tak się u nich rozwija to wspólne Drzewo Miłości. To jakby klimat rajskiego ogrodu.

    Zajrzyjmy do wiersza... Poetka zaprasza:

    "W satynowej pokusie poranka
    piaskowej poduszki
    wróżki moich snów
    w figlarnym grymasie
    przygryzionych ust
    rozpuszczam wodze
    zadziornej wyobraźni
    z bonusem skrzydeł
    ptaka wzlatującego
    nad parkiem Wolności

    Aby cię spotkać..."

    Rozglądam się jakby. Wchodzę w te słowa jak do parku. Podoba mi się ta metafora zresztą bardzo świeża - nowa, to "piaskowa poduszka". Naprawdę trzeba być przebiegłym i trafić w sedno... I to się jakoś dziwnie poetce udaje. Choćby i to, "zadziorna wyobraźnia", to jak ogień z ust kobiety do mężczyzny, bo go w tym parku Wolności chce spotkać.

    Te starania o miłość się czuje. Poetka nie zwalnia a jeszcze bardziej zanurza się w ten intymny świat dobroci...

    "Nurkuję w Dolinie Orła
    podniebnym mostem
    czerwonego szlaku
    w pointach baletnicy
    z wicherkiem w grzywce
    stąpam dumnie -
    w jasnym świetle
    niczym Mgławica Oriona"

    Czy nie ciekawy to fragment kiedy podąża do swojego ukochanego "podniebnym mostem", dlaczego akurat tędy ? Bo i te trudy nie są tajemnicą dla niej. Jest odpowiedzialna i ukształtowana by składać takowe orzeczenia, jak ta rzeczywiście "baletnica z wicherkiem w grzywce", podkreśla, że "stąpa dumnie" jako kobieta, która wierzy tej miłości, bo gdyby nie wierzyła to by takiego wiersza nie napisała. To jestem pewny.

    I jakby na dowód zbliżyła się do niego, jest tak blisko, że czują się wypełnieni świadomością, że nikt nie jest w stanie im przeszkodzić. Proszę czytać:

    "Białymi słowami zaklęci
    chłoniemy ciszę
    W gejzerach zmysłów
    pląsa duch rozkoszy
    ssąc z korzeni sok
    eliksiru miłości..."

    Jako ta niewinność nie tylko wiersza ale i rzeczywistości jakże niewinnej, są sobą spowici białymi słowami, chłonąc w sobie tę ciszę namiętności, bo i tak powstanie gejzer i rozkosz, i tu dotkliwa czuciem ta fizyczna potrzeba: "ssąc z korzeni sok eliksiru miłości". Dawno nie czytałem w Poezji miłosnej takiego splotu słów w erotycznej liryce...

    Poetka Ewa Prusińska na koniec wiersza pyta się jakby siebie:

    "Czy poetę łatwo pokochać ?" - odpowiadam że tak. Odpowiadam za niego - który faktycznie jest poetą.

    A ona czekając na jego odpowiedź, "jak ptak szybuję w błękicie nieba..."

    Jestem pewny, że on też jest jej ptakiem, i czeka na niego właśnie tam...




    19-20.04.2013 - Ustka
    Sobota 9:20

    OdpowiedzUsuń
  22. Ewa Prusińska - Kolasińska


    Jak ptak


    W satynowej pokusie poranka
    piaskowej poduszki
    wróżki moich snów
    w figlarnym grymasie
    przygryzionych ust
    rozpuszczam wodze
    zadziornej wyobraźni
    z bonusem skrzydeł
    ptaka wzlatującego
    nad parkiem Wolności

    Aby cię spotkać...

    Nurkuję w Dolinie Orła
    podniebnym mostem
    czerwonego szlaku
    w pointach baletnicy
    z wicherkiem w grzywce
    stąpam dumnie -
    w jasnym świetle
    niczym Mgławica Oriona

    Białymi słowami zaklęci
    chłoniemy ciszę
    W gejzerach zmysłów
    pląsa duch rozkoszy
    ssąc z korzeni sok
    eliksiru miłości...

    Czy poetę łatwo pokochać ?

    Jak ptak szybuję w błękicie nieba...


    Brzeg. 17.04.2013

    OdpowiedzUsuń
  23. Zygmunt Jan Prusiński


    CHYBA ZAPOMNIANO O POECIE

    Motto: 10 lat jak odszedł Zbigniew Herbert.
    Kilka parafraz - słowa krytyki z boku
    przez innego poetę pamflecistę...


    - Czarni Judasze schowali się do dziupli.

    Śpiewają tam niskie tony z zestawu
    wybranych trzynastozgłoskowych sonet.

    Małymi ustami mali ludzie
    przewracają się na piasku.
    Rzeka wyschła z braku liryki,
    pusto w sadzie smutnych jabłoni.

    Rozebrane dziewczyny ubierają
    halkę mgły,
    tańczą w głębi obrazu madisona;
    nie jest łatwo nauczyć się
    starego tańca.

    - A co u nas słychać ?
    Trawa rośnie a poezja odpoczywa.

    Szedł tędy Zbigniew Herbert,
    zerwał kilka ciekawych stron do wiersza.

    Liczył kamienie po drodze,
    jednak nigdzie o tym nie napisał.


    27.07.2008 - Ustka

    _______________________


    Zbigniew Herbert, Data śmierci 28 lipca 1998

    OdpowiedzUsuń
  24. Zygmunt Jan Prusiński


    A GDYBYŚ CHCIAŁ POWRÓCIĆ…

    Jerzemu Izdebskiemu


    Jurek, a gdybyś chciał powrócić,
    to do jakiej Polski… gdzie ona jest ?

    Przetapiamy myśli jak rudę żelaza,
    chcemy uwierzyć że jesteśmy narodem.

    Dwa razy uciekałeś z Polski,
    z PRL i III RP – jaka jałmużna cieni
    weszła w twój zakątek zatoki bez nazwy.

    Kochasz ten kraj (romantycznie),
    wiem że wrażliwym ludziom jest ciężko
    skruszyć ziarno prawdy – intymność
    uczuć na ostrym zakręcie;
    sucha wierzba płacząca czyta ci wiersze.

    Na pewno jesteś człowiekiem Jerzy,
    malujesz graffitowe obrazki marzeń
    ręką dziecka niewinnego z nocy układanej.

    Bo każda noc jest wróżką,
    kiedy śpisz wciąż wracając w nicość !


    20.05.2009 – Ustka

    OdpowiedzUsuń
  25. Zygmunt Jan Prusiński


    RECENZJA PISANA W RAJU

    - część czternasta -


    Ewa Prusińska - Kolasińska napisała wiersz "Wiosenny miszmasz" do książki "Róże i rzeki". Gdyby miała wygodny czas, tych wierszy byłoby więcej, to wiem. Pobudza ją do tego jej mężczyzna, ale życie ma najpierw swoje prawa a potem (ten zupełnie inny świat), wręcz baśniowy. W dzisiejszych czasach to wręcz nieprawdopodobnie, by takowa wrażliwość i szacunek do Słowa miało miejsce. Media nam tego nie dają, a polityka wdziera się i układa łapanki jak z zasadzki pająk na swych pajęczynach . Jednak coś powstaje, jak ten czternasty wiersz...

    Autorka pisze:

    "Uwiodłeś mnie orzeźwieniem
    bystrej jak potok
    płynący ze szczytu gór -
    miodowej poezji wędrowca"

    Ten miłosny zwrot do ukochanego jest tak czysty jak źródlane wody. A dlaczego zwie go "wędrowcem"? Bo jest współczesną Penelopą a swojego wybrańca nazwała Odyseuszem. I gdyby się bliżej przyjrzeć, to jest niczym współczesna epopeja ich podobnej miłości i rozłąki jak tamta legenda. Taka ujmująca.

    Poetka pisze:

    "Smagana słońcem na leśnej polanie
    zbieram bukiet ze słów
    pachnący czerwoną poziomką
    w wiosennym cocktailu dnia"

    Tak, ona pisze o nim i dla niego te myśli składa, wręcz żyje w jego żyłach tak prawdziwie, że on ją czuje na odległość, ba, on czuje że jest w nim, taka zawsze kochająca i pragnąca tylko z nim łączyć strofy i wiersza i życia...

    I nie jest z tym lepsza ani gorsza, po prostu jest prawdziwą wierną niewiastą. To trzeba mieć w swej naturze. To trzeba się takim urodzić !

    Opisuję ten utwór miłosny jako recenzję, jakby to była baśń. Bo autorka tego wiersza jest dojrzała intelektem. Jej Słowa do wiersza są wyważone. To jest pewne mistrzostwo w Poezji... I pisze:

    "Wiosna -

    kluczem żurawi
    perłowe obłoki
    niczym kochanków
    do siebie przypina
    kocią bazią zmysłowo
    flirt z aksamitem skóry
    leśnej igraszki
    jak wirtuozowskiego smyczka
    świerszczy obwieszcza..."

    Ile tu zjawisk kobiecej duszy ! Te "leśne igraszki" a "flirt z aksamitem skóry do siebie przypina"., jakby "kocią bazią zmysłowo". - To naprawdę jest Sztuką Słowa, takie rzeczy wydobyć.

    Jakby jej było mało, poetka pyta:

    "Czy wyryłam twoje imię na pomniku ust ?

    Cichy szept płynący dłutem słów
    zabrzmi jak salwy wystrzał..."

    I zaraz odpowiada, za niego, bo on daleko walczy z przeciwnościami losu, walczy by powrócić tam gdzie jego jest miejsce tak strzeżone przez Penelopę ! Odyseusz powinien być najszczęśliwszym mężczyzną świata !



    07.04.2013 - Ustka
    Niedziela 17:07

    OdpowiedzUsuń
  26. Ewa Prusińska - Kolasińska


    Wiosenny miszmasz


    Motto: "Lubię opowiadać o długiej włóczędze
    Puszcz żywo zielonych wybarwiać pigmenty
    Gdy echo odpowiada słowami poety"
    - Krzysztof Szarszewski -


    Smagana słońcem na leśnej polanie
    zbieram bukiet ze słów
    pachnący czerwoną poziomką
    w wiosennym cocktailu dnia

    Uwiodłeś mnie orzeźwieniem
    bystrej jak potok
    płynący ze szczytu gór -
    miodowej poezji wędrowca

    Wiosna -

    kluczem żurawi
    perłowe obłoki
    niczym kochanków
    do siebie przypina
    kocią bazią zmysłowo
    flirt z aksamitem skóry
    leśnej igraszki
    jak wirtuozowskiego smyczka
    świerszczy obwieszcza...

    Czy wyryłam twoje imię na pomniku ust ?

    Cichy szept płynący dłutem słów
    zabrzmi jak salwy wystrzał...


    Brzeg. 01.04.2013

    OdpowiedzUsuń
  27. II Rocznica Poznania: 7 Stycznia 2012

    Ewunia, dzisiaj mija 2 lata jak wysłałem do Ciebie list i pierwszy napisany wiersz do książki "Deszczowa Panienka".
    Akurat w Dzień Imienin mojego ojca, Lucjana Prusińskiego. To ważny Symbol... - Całuję i pozdrawiam

    Ustka. 7 Stycznia 2014

    _______________________________


    Zygmunt Jan Prusiński


    KOBIETA NA KRZEŚLE

    Ewie Prusińskiej


    Krzesło - nieodzowne dzieło.

    W kręgu poszukiwań światła
    jest mi ono bliskie.

    Wyróżniam go jak wody
    płynące z gór. -

    Krzesło w chmurach.
    Tak sobie wyobrażam
    a na nim królowa nocy,
    wiąże myśli o poecie.
    Ozdobna w sukience
    macha do mnie ręką.

    Więc idę do nieba,
    by ją spotkać prawdziwą.
    Jej ciało przygotowuje
    moje wstąpienie -
    jest dojrzałe i uległe,
    jak szarotka w skale
    łapie barwy wiatru.

    Kobieta na krześle
    jest moim obrazem -
    nawet w nocy widzę
    jej natchnione oczy.
    Czuję usta - odblask
    pożądanej wiosny
    przy ujściu gwiazd.


    7.1.2012 - Ustka
    Sobota 11:44



    Ewa Kolasińska: „Dziękuję Poeto, bardzo podoba mi się wiersz "Kobieta na krześle". Chyba polubiłam swoje niezwykłe krzesło, krzesło w chmurach...”

    Brzeg. 07.01.2012 - 13:01

    OdpowiedzUsuń
  28. Listy...

    Ewa Kolasińska: „Współczesny Romantyk obdarzony nie tylko talentem, ale wyjątkową intuicją i szaloną duszą...
    Twórca wyjątkowych wierszy, o czym mogłam się przekonać:)

    Dziękuję za PIĘKNĄ POEZJĘ”

    Brzeg. 07.01.2012 – 20:48

    Ewa Kolasińska: „Tylko Poeta obdarzony "siódmym zmysłem" mógł z mojego niewinnego siedzenia na tym krześle wydobyć tak wiele...:)

    W podzięce za ten trud wysyłam błyskawiczne pozdrowienia do Ustki”.

    Brzeg. 07.01.2012 – 18:58


    List do Ewy !

    Polubiłaś "krzesło w chmurach", ja wcześniej bo Ty jeszcze spałaś lub byłaś gdzie indziej daleko.

    Krzesło w chmurach jest symbolem - van Gogh też namalował krzesło, a na nim mężczyznę starganego życiem. U Ciebie jest inaczej, bo Ty na tym krześle promieniujesz, wyzwalasz, a i kokietujesz.

    Poeta wszystko widzi. Poeta ma szósty zmysł, a może i siódmy...

    Krzesło w chmurach - to będzie tytuł wiersza. Następna przeszkoda którą muszę przejść...

    Pozdrawiam z ptakami morskimi - Zygmunt

    Ustka. 7 Stycznia 2012 r.
    Sobota 13:42

    OdpowiedzUsuń
  29. Ewa Kolasińska:

    "Teraz już wiem, dlaczego wolę poezję od malarstwa. Ona oddaje rzeczy co najmniej w kilku wymiarach... Malarz zakończyłby swoje arcydzieło dawno. A w Poezji nie ma końca".

    ________________________


    Zygmunt Jan Prusiński


    KRZESŁO W CHMURACH

    Motto: „Polubiłam swoje niezwykłe krzesło,
    krzesło w chmurach...”
    - Ewa Prusińska -


    To nie jest tak
    że krzesło nie rozmawia,
    nie śmieje się, nie krzyczy.

    Mój słuch jest muzyczny -
    w środku połyskuje światło.
    Wytworna i z gracją
    wciągasz mnie w tę muzykę.

    Prawie rozskrzydlasz swe uda
    w gęstych chmurach -
    akurat święci mają sjestę.
    Moje ręce czujesz …

    Wróciły z zielonych wzgórz
    na pamięć znają drogę,
    więc zawieszam je
    o twoje piersi.

    Zaśpiewaj mi balladę
    o wędrowcu z chmur !


    7.1.2012 - Ustka
    Sobota 14:08

    OdpowiedzUsuń
  30. Zygmunt Jan Prusiński


    KRZESŁO NIEZWYKŁE

    Motto: „Zanim zacznę cię uwodzić
    siedząc na tym krześle...”
    - Ewa Prusińska -


    W temperaturze
    między liniami na mapie
    a zagubionymi lasami,
    odwieczne poznawanie.
    Wydmy mi podpowiadają
    że w śnie przyjdziesz nago
    przytulisz Erotyk - wiersz.

    Jesteś gorąca
    na odległość czar
    gołych stóp tańczących
    wokół ogniska -
    letnia sukienka śpiewa
    kwiatami z łąk.

    To krzesło niezwykłe
    pod niebem czeka,
    że usiądziesz inaczej
    bym mógł dostać się w głąb
    zaiskrzenia - pozostać
    wybranym przez ciebie.


    7.1.2012 - Ustka
    Sobota 17:16



    Zygmunt Jan Prusiński


    KOBIETA I KRZESŁO

    Motto: „Moje krzesło ma duszę...
    więc bywam w chmurach...
    tylko nie wiedziałam,
    że spotkam tam podniebnego ptaka,
    poetę który ma skrzydła...
    - Ewa Prusińska -


    Wybryki wiatru nad morzem
    dzisiaj jakby opętały go.
    Trochę mi przeszkadzał myśleć,
    a szczególnie układać słowa.

    Wybiegłem na przywitanie -
    zdawało się że nadejdziesz.
    Byłem jakby roztargniony,
    nawet Barry White nie pomógł.

    A przecież „Let the Music Play”
    rozbiera mnie doszczętnie.
    Lecz dziś królewskie krzesło,
    królowa nocy na nim zasiądzie.

    - Jestem na służbie jak sowa -
    umiem czekać na miłość...


    7.1.2012 - Ustka
    Sobota 18:59


    Wiersze z książki "Deszczowa panienka"...

    OdpowiedzUsuń
  31. List do prof. Karola Zielińskiego
    Uniwersytetu Jagielońskiego w Krakowie


    @skrent

    Drogi Mistrzu Zbawicielu Nieba i Ziemi...

    Byłem stąd daleko ale bliżej Pana. Kielecczyzna we mnie się obudziła: Radom - Szydłowiec - Skarżysko...

    Pan mi tu stroisz Dzień Narodzin i Dzień Wesela, czyżbyś mi nie wierzył Panie iż pragnę tego Poślubienia !? Jeśli nie ta no to która ? Czy myśli Pan że ja w takowe uśmieszki zaglądam jak do studni pełen obaw, że szczęście bywa po Śmierci ?!

    Póki piszę "Mojej Ewuni" - to znaczy że jej wierzę i to ona powinna być przez to szczęśliwa - może niematerialnie, ale ja piszę i opisuję kobietę zupełnie inną od niej samej. Ona ma przewagę nad tymi które mijam na co dzień. Ale ja jeszcze bardziej w niej znajduję tę głębię by udoskonalać to co jest "moje". Bo jeśli kiedyś (to moje wyschnie) to zostaną wiersze ale też jak liście wyschnięte. Zatem to niezależne jest ode mnie a od niej samej.

    Panie Karolu, pisze Pan że gołodupiec poecina taki jak ja nie jest wart żadnej kobiety. I ma Pan rację. Bo co ja mogę dać kobiecie ? Wiersze i spermę, i to wszystko. Ale ta kobieta miała milionera, i co on jej dał ? Zdradę ! Więc co jest lepsze, miliony i zdrady czy moralna czystość i na niższym poziomie egzystować w zwykłym prostym szczęściu dwojga ludzi.

    Cdn.

    Pozdrawiam - Zygmunt

    Ustka. 9 Lipca 2012 r.
    Poniedziałek 21:43

    OdpowiedzUsuń
  32. List do prof. Karola Zielińskiego
    Uniwersytetu Jagielońskiego w Krakowie

    @skrent



    Dzień dobry Mistrzu !

    Tak się składa że mam smutną rocznicę - bardzo osobistą, bo dzisiaj mija jak 18 lat temu (10 Lipca 1994 r.) wróciłem z emigracji politycznej z Wiednia, po blisko 13 lat spędzeniu tam zupełnie innego życia... Muszę z tej okazji napisać wiersz.

    Panie Karolu, dlaczego ludzie ingerują czyjeś życie, na dodatek w dramatycznych kolorach ? Ludzie więcej mają do powiedzenia od samych zainteresowanych sobą. Przeżywam takowy rozkwit wtrącania się - a przecież to decydują o tym dwie osoby: on i ona, to znaczy Zygmunt i Ewa.

    Czy wolno w tym zdziczałym kraju być zakochanym ? Nie wolno. To wręcz ustawowo zabronione. Polak musi być smutasem ! Czy widzi Pan tam w Krakowie szczęśliwych ludzi zakochanych ? Nie. Bo w Krakowie muszą być sami smutasy, nawijacze - teoretycy...

    A ta miłość, powinienem napisać przez duże "M" jest autentyczna. Ba, jest naturalna, wszem dojrzała, inteligentna. A ludzie chcą nam przeszkodzić coś naprawdę wartościowego ale tylko w naszych obopólnych wymiarach.

    A może nie wolno w tym kraju być szczęśliwym ? Nie do Pana piję te treści - ja mam na żywo pewne osoby, które z zazdrości przeszkadzają. Po prosu one, te osoby mruczą a my co mamy zrobić i tak to dokonamy.

    Pisze Pan o czasach dawnych - choć w seksie się nic nie zmieniło. Ba, tamtejszy seks był bardziej wolny aniżeli dzisiaj.

    Piszesz Pan, cytuję:"Dlatego mówisz Pan: Jestem poetą, a masz pan na myśli "Noli me tangere".
    Przy czym Pan może dotykać, bo zrobi to ciałem materialnym, natomiast Pana ciało niematerialne (poetyckie, nie jest osiągalne do dotyku przez byle kogo. Podkreślając swoją poetyckość bytu, podkreśla Pan wyjątkowość i nieosiągalność".

    Tycjan nieźle to wykombinował na obrazie tę Magdalenę i Jezusa. Czy nie myśli Pan że była nieziemsko podniecona iż każdy by się tej kobiety przestraszył ? Na kolanach kobieta prosi o miłość, i zostaje odrzucona. Jezus wręcz jej mówi: "Nie zatrzymuj mnie"...

    A moje ziemskie posłanie dla Ewy szykuję ja - nie kto inny, i chcemy dla siebie żyć zupełnie inaczej od innych śmiertelników, bo nas łączy moralność i odbiór czystości. - Czy jest w tym jakieś ryzyko ? Nie ma...


    Pozdrawiam - Zygmunt

    Ustka. 10 Lipca 2012 r.
    Wtorek 11:20

    OdpowiedzUsuń
  33. List do prof. Karola Zielińskiego
    Uniwersytetu Jagielońskiego w Krakowie


    @Skrent



    Panie Karolu, ja bronię kawał dobrej Literatury polskiej.

    Nasi okupanci współcześni chcieliby Ją przykryć liśćmi by zeschła wraz z nimi. I nie chodzi mi że akurat pisze Pan o mojej twórczości.

    Jest Pan boski jak onegdaj Cezar...

    Oto następny fragment dla pokoleń...


    Autor: Karol Zieliński

    Pisze Pan prawdziwie i pięknie, że Pan szuka w kobiecie "głębi by udoskonalić to co jest w niej pańskie". To są gorzkie ale dojrzałe myśli i zgodne ze stanem faktycznym, jaki czasem bywa w miłości. Oczywista, miłość jest stanem efemerycznym, niepewnym, tak jak niepewne jest w ogóle nasze istnienie, ale człowiek jak tonący chwyta się brzytwy i szuka czegoś sensownego w swym istnieniu, żeby się tego uchwycić, choćby było ułudą. Ale powiedz Pan, jak się to dzieje, że pewne pary wyznając sobie co godzina gorące uczucia miłości rozstają się już (z niesmaku) po dwóch tygodniach, a inne pary nigdy do siebie nie mówią o miłości, "kocham cię" i przeżywają z sobą całe życie, do śmierci ? Wiec chyba istota tego stanu (zwanego miłością) nie leży w nazewnictwie i w definiowaniu przeżyć. Gdyby tak było, to pisanie wierszy wyrażających miłość do drugiej osoby, byłyby albo wyrazem głupoty, albo powinny by zabronione.

    Co do przykrych i osobistych przeżyć, jakie spotykają Pana w dwójnasób częściej niż innych ludzi, to dzieje się tak dlatego, że czujesz Pan w sobie "pomazanie" naturą wyższą (tak jak to odczuwają mistycy) i nie umiesz Pan ukryć w sobie "drugiego ciała króla", co partnerki wprawia we wściekłość i prowadzi do zniechęcenia. Zauważ Pan, że w stosunkach z nowopoznanymi ludźmi idzie Panu całkiem normalnie i dobrze, dopóki się nie dowiedzą, że jesteś Pan poetą. Gdy się dowiedzą, to spoglądają na Pana nieufnie, z rezerwą, jak na wariata. Oczywiście nie wszyscy, bo reakcje są różne w zależności od statusu, pozycji i wykształcenia.

    Ja czasem mam wątpliwości, czy wszystkie pańskie wiersze są pozbawione akcentów banalnych, bo w niektórych się to zdarza, ale patrząc na dotychczasowy ich całokształt, muszę przyznać, że tych "poetyckich banałów" frazesów etc. jest mniej niż np. u Różewicza.

    W każdym razie nie żałuję, że biorę udział w rozmowie z Panem, bo potrafi być interesująca. Często też trafiam na wiersze ludzi piszących podobnie jak Pan i nie wiem od czego to zależy, ale czuje w nich pozę, pustkę, i fałsz - a u Panie nie. Czuję, że "tamci" zasiadają do napisania wiersza (np. na konkurs) - (a teraz napiszę sobie o "miłości") nie mając nic do powiedzenia oprócz oczytania się cudzymi wierszami w szkole albo na uniwersytecie. No, takich wierszy to można napisać wagony. Natomiast u Pana grają takie tajemnicze względy, o jakich wspomina Różewicz, że tajemniczy sens zależy od wewnętrznego kleju, który nadaje sens pierwocinie zdania (które jeszcze nie jest zdaniem i dopiero się rodzi) i kiedy jego "maźnięcie" w pewnym miejscu ustaje, tak następuje przerwa i napięcie uwagi umysłu oczekującego i pytającego "co dalej". Jest o pytanie o sens, a skoro "pierwocina" jest ledwie zarysowana i niejasna, umysł ma szanse rozpoznać "nowe światy". "Nowe światy" za pomocą słów starego języka. Tej "przerwy" następującej po "pierwocinie" zdania (które by mogło być całkiem logiczne - ale i banalne - gdyby Pan - autor - "wiedział" co dalej) by nie było, gdyby autor "wiedział co chce powiedzieć, czyli miał na podorędziu zestaw poetyckich kłamstw i frazesów (szkolnych, uniwersyteckich etc.), czyli robił wiersz, jak szewc buta na kopycie i nie dbał o resztę ("niech gadają, że jestem poetą, to, może dorobię parę groszy a resztę mam w dupie").

    Cdn.

    OdpowiedzUsuń

  34. Panie Karolu chciałbym zarobić na chleb z mojej Poezji, ale ja nie umiem mieć tupetu i łokciami się rozpychać do złotych źródeł. Nie zapominaj Pan że jestem Polakiem a nie żydem, więc satysfakcja z pisania jest na tyle ważna, że piszę autentycznie - nie na wzgląd pieniądza.

    To są inne siły pozaziemskie które mnie do tej poetyckiej dziury pchają...

    Cdn.

    Pozdrawiam - Zygmunt

    13 Lipca 2012 r.
    Piątek 10:03

    OdpowiedzUsuń
  35. List do prof. Karola Zielińskiego
    Uniwersytetu Jagielońskiego w Krakowie



    @Skrent



    Pisze Pan:
    „Natomiast u Pana jest tak, że powstają "przerwy", bo Pan nie wiesz co to jest miłość (bo już porządnie Pana poraniła i wiele razy zwiodła), stajesz Pan ślepy, nagi i niemy, jak żebrak i przed miłością zupełnie bezradny. Pan nie wiesz co to jest miłość, Pan się dopiero chcesz dowiedzieć. Jak Pan napisał, "znajdywać w niej głębię, a w niej to co pańskie".

    Z pańskiego ostatniego pisania wynika, że co rano w pańskim umyśle, w pańskim świecie wewnętrznym krzesła są złote i są zarazem dziewczynami. Zresztą z daleka można pomylić stojącą na wzgórzu, na wydmie, rozebraną dziewczynę z rozkraczonymi do słońca szczupłymi nogami, z krzesłem. Zresztą wielu ludzi jest podobnych z natury i z wyglądu do przedmiotów domowego użytku. Np. grubas może wyglądać jak wieli sagan, suchotnik często jest utożsamiany ze stołkiem, pucołowata kobieta, albo cycata, z jakimś garnkiem, wiotka dziewczyna z gałązką, ze źdźbłem żyta, chłopiec w berecie z młynkiem do kawy, matka z bieliźniarką, ojciec z dwudrzwiową szafą, dziadek ze stojącym, gderającym zegarem, babka ze starym zażółconym sedesem (gdyby miała spróchniałe zęby). A propos, dobrze takie kontaminacje opisał w swoim tomiku pijaka, Staszek Franczak. Np. budzi się rano i leży na podłodze, jako kurz. Żona chodzi po nim i pyta, dlaczego tu tak brudno (coś w tym stylu). A wiec nie wszystko w umyśle poety jest irracjonalną aberracją. Czy chcę przez to powiedzieć, że miłość, zarówno w umyśle człowieka normalnego jak i poety jest złudzeniem - chyba tak. Im jestem starszy, tym wyraźniej to widzę. Chociaż niektórzy też mnie chcą swatać, bo mówią, że wiele jest kobiet spragnionych miłości. Ale nie - moim zdaniem wiele jest kobiet spragnionych sponsora.

    "Dziewczyny "rosną na naszych łąkach, jesteśmy ich pasterzami, a z rana dziewczyny szczerozłote, uśmiechnięte zorze".

    To nie tylko pańskie dziewczyny ale i moje i nasze i każdego faceta. Wszyscy tak mamy i dlatego jest Pan wyrazicielem tęsknoty za prawdziwością uczuć i odrobiną czułości.
    Ale... "a potem przyszło życie zwykłe i tą robótkę zrobił czas..."
    I tu jest pies pogrzebany, tu jest meritum sprawy, że "miłość" nie potrafi pokonać niszczących efektów czasu. A gdy je pokonuje, to jest już wszystko niepotrzebne, bo przepadłe w przeszłości, której się nie da przywrócić, poza czasem.

    _____***_____


    Czy może mnie Pan wytłumaczyć, dlaczego nie lubią Pana ? Ba, dlaczego nas obu nie lubią czcigodni władcy tego świata ? Bo piszemy o Miłości, bo Pragniemy jej jak wody. A armia szatanów nie potrzebuje nauk teoretycznych tylko prosty walunek do celu.

    Panie Karolu, to świetny fragment łączenia człowieka z rzeczami czy przyrządami domowymi. Pan moje Krzesło - Krzesła w Poezji wyczuł. Tak. Jest Pan inteligentnym i rzadkim sędzią w Literaturze. Przecież ja nie kłamię tak jak pisze w wierszu "Krzesło w chmurach":

    To nie jest tak
    że krzesło nie rozmawia,
    nie śmieje się, nie krzyczy.

    Odgadł Pan moje wnętrze w tych krzesłach... A ten taki świeżutki wiersz pt. "Magiczne krzesła":

    W tych ciałach się goszczę
    ostatni z błękitnych romantyków
    zapomniany wędrowiec

    Bo Pan i ja to tak naprawdę jakbyśmy w lustrze stanęli, podpowiedziałbym: Mistrz i Uczeń...

    Cdn.

    Pozdrawiam - Zygmunt

    13 Lipca 2012 r.
    Piątek 9:38

    OdpowiedzUsuń
  36. Wiersz dedykuję moim Czytelnikom...



    Zygmunt Jan Prusiński


    CYGANERIA INTELIGENTÓW


    Oj rozpaśliśmy się., i wiedzą,
    i tłuszczem powietrza -
    by być walczącymi do końca
    a echo zostaje w przeręblach.

    Nie umiemy rozmawiać, z przyczyn
    wiekowych zaborów -
    wytaczamy w teorii procesy
    samemu Panu Bogu.

    Lśnimy w lustrach, trącamy się
    toastami za polityków -
    uprzejma dziatwa w kurniku
    gdacze chóralne sukcesy.

    Kochamy się to prawda, w wierszach
    pisanych na udach kobiety -
    oswobodzeni w demokracji
    ujadamy na pobliskie liście.

    Szukam w kobiecie krainy, złotej
    myśli twórcy w poezji -
    może połączę lasy i rzeki
    tylko dla aniołów wybranych.


    29.6.2011 - Ustka
    Środa 9:28

    OdpowiedzUsuń
  37. Zygmunt Jan Prusiński


    RECENZJA PISANA W RAJU

    - część trzynasta -


    Długo czekaliśmy na następną propozycję z twórczości Ewy Prusińskiej - Kolasińskiej, przyznam że denerwowałem się czy to tylko był wiatr poetycki czy wiaterek. Ale nie, poetka jest ambitna i udowadnia swoją miłość do Literatury. I oto mamy jej 13-sty wiersz pt. "Tęcza w Dolinie Olch". Solidny to wiersz, wypracowany, bo poetka nie płynie na tratwie...

    Stałem się w takiej roli że jestem nadwornym jej recenzentem. To i trochę mi przeszkadza, bo chciałbym i negatywną krytykę tu wyłożyć, ale nie mam powodów. Autorka ma dyscyplinę i kulturę co do Słowa. Z tym chyba człowiek przychodzi na świat. Ma ów instynkt piękna i potrafi zawładnąć swoją oryginalną wyobraźnią.

    Więc omówmy po części ten zaproponowany wiersz... Zaczyna od motta z wiersza Emila Zegadłowicza. Przyznam że podsunąłem jej fragmenty jego twórczości, i proszę przyjęła chętnie by mistrza z ubiegłego wieku zaprezentować, jakby podbudować się że da sobie radę.

    Poetka pisze:

    "W słupieckiej Dolinie Olch
    rozświetlonej sławą
    piewcy Josepha Wittiga
    w porze topnienia śniegów
    zamieniam słowa -
    nasączone miodem
    i kroplą piołunu
    na modlitwę
    o złoty deszcz z nieba"

    (Joseph Wittig - wybitny teolog, poeta, piewca Ziemi Kłodzkiej, autor Kronik Nowej Rudy i Słupca).

    I tu poetka poczyna metaforycznie udowodnić że jest na dobrej drodze w sztuce układania słów. Takie malarskie impresje. Czy mogę się przyznać do tego że od ubiegłego roku widziałem w niej tę wrażliwość namawiając ją by spróbowała pisać, a ona od razu jakby ze szczytu, nie na szczyt a od razu od pierwszego wiersza zaskoczyła mnie ?

    Poetka pisze swojemu mężczyźnie, wie jak jest czuły na miłość z jej strony:

    "Niebo z dołu podpływa
    surową czerwienią
    wirtuoz powietrze
    drga na skrzypcach
    westchnień...
    z wiatrem chłoniesz
    jej zapach
    kropel miłości
    nawilżonych łzą
    romantyka..."

    Tak, nazywa go romantykiem, no bo trafniejszej nazwy nie ma. Ale i ona jest romantyczką, zatem idealnie odnaleźli się i trwają w swej miłości. Poeta i poetka. Cóż lepszego w życiu osobistym dla nich. A jakież to wyznanie: "z wiatrem chłoniesz jej zapach"...

    Spieszy poetka dodać:

    "Szukasz jej śladów
    w bliskości wiersza
    Nie znanych wzruszeń
    w pożarze nocy
    płonące lody gasisz
    udręką kapłanki
    idącej w stronę wiosny"

    Tak, jej kochany powinien płonąć wręcz ze szczęścia. To naprawdę w historii Poezji niesamowite wyznanie: "w pożarze nocy płonące lody gasisz"...

    I spieszy dodać, podkreśla to uczucie:

    "o różowej mgle
    nad nami
    wypełniającej wszystko
    Ziemia przyspiesza rytm...
    a ty jakbyś mnie znał
    od zawsze..."

    Można mnie podejrzewać tylko o to, że jako recenzent zbyt łaskawy jestem dla poetki Ewy Prusińskiej. No proszę innych o swoje zdanie, czy nie mam racji, iż w polskiej poezji wyrasta ciekawa osobowość i ważne jej wiersze dla Literatury pięknej ? - Piszcie krytycy, macie prawo !


    16.02.2013
    Sobota 13:17

    OdpowiedzUsuń
  38. Ewa Prusińska - Kolasińska


    Tęcza w Dolinie Olch

    Motto: "Dopiero w dzielnicy mroków znikł cień, — teraz idzie
    Dziewczyna sama, bez towarzysza. Sama, jedna..."
    - Emil Zegadłowicz -


    W słupieckiej Dolinie Olch
    rozświetlonej sławą
    piewcy Josepha Wittiga
    w porze topnienia śniegów
    zamieniam słowa -
    nasączone miodem
    i kroplą piołunu
    na modlitwę
    o złoty deszcz z nieba

    Niebo z dołu podpływa
    surową czerwienią
    wirtuoz powietrze
    drga na skrzypcach
    westchnień...
    z wiatrem chłoniesz
    jej zapach
    kropel miłości
    nawilżonych łzą
    romantyka...

    Szukasz jej śladów
    w bliskości wiersza
    Nie znanych wzruszeń
    w pożarze nocy
    płonące lody gasisz
    udręką kapłanki
    idącej w stronę wiosny

    Zasnęłam i śniłam...

    O delikatnej woni
    nad doliną
    czasie
    płaczu i śmiechu
    pieszczot i rozłąki
    o różowej mgle
    nad nami
    wypełniającej wszystko

    Ziemia przyspiesza rytm...
    a ty jakbyś mnie znał
    od zawsze...


    14.02.2013 - Brzeg

    OdpowiedzUsuń
  39. Informacja dla Czytelników...

    Chcę, planuję napisać książkę o sobie, trochę autobiograficzną.

    Przez tyle lat pisałem komuś, innym a zapomniałem napisać filozoficzną książkę o sobie.

    Tytuł książki "Mężczyzna z kryształowego sadu" - owszem pisałem czy zacząłem pisać jeszcze będąc na Emigracji w Wiedniu. To tam w piątej dzielnicy Wiednia na drugim piętrze od strony ulicy Wiedner Haupstrasse 112 m 17, nieraz w oknie spoglądając miałem naprzeciwko przez ulicę kościół ewangelicki, burdel - jako lokal całodobowy i biuro Caritas. Na dole w podziemiu jeździły tramwaje, nie było ich głośno słychać. Tramwaje wiedziały że tu mieszkam i nie wolno hałasować kiedy pisarz pisze...

    Zostawiam chwilowo te książki które piszę jednocześnie kilka i skoncentruję się zupełnie w innym kierunku, może mi się uda, nie jestem pewny że ją skończę sukcesywnie dopisując to co było w moim życiu ważne.

    Pozdrawiam

    Zygmunt Jan Prusiński - Sowiński

    Ustka. 11.01.2014


    _____________________________


    Zygmunt Jan Prusiński


    W EROTYCE ZASNĄŁ...


    W erotyce zasnął poeta
    wydostał się z powierzchni i znikł
    poniżej głębiej
    jakby wodorosty go wołały
    a na szpicu wyschniętej pamięci
    z ust ptaka kobiety
    nieistniejącej
    samoczynnie wabiona
    okruchami z tamtej jesieni
    kiedy trzaskały gałęzie
    zupełnie niepodobne do minionych
    przypomniałem sobie
    o umorusanych gawronach
    może i lepiej że nie wróciłem
    do tych schodów
    gdzie nikt na mnie nie czekał
    choć taki byłem gorący.

    Odbijam się piłką bez powietrza
    pnie klną wyrażając
    aprobatę wyschnięcia -
    czasem przystanę złapię fragment
    powietrza
    rozbudzę tudzież odblask
    zgniłego wiersza
    jak jabłko nie zerwane o czasie.

    Migoce jaskółka
    tak wspaniale tańczy w locie
    siadłem cichy jak cmentarz
    w trawie trochę dalej
    od domu
    w którym nikt na mnie nie czeka.


    11.1.2014 - Ustka
    Sobota 21:31


    Wiersz z książki „Mężczyzna z kryształowego sadu”...

    OdpowiedzUsuń
  40. Zygmunt Jan Prusiński


    JA TAM SŁYSZĘ ŚWIERSZCZE


    Mój spacer jest tak cichy
    jak popołudniowe pragnienie kobiety
    którą mijam
    oglądając się za nią
    że może ją znam
    albo dopiero poznam
    że nie skłamie jak ma na imię
    rozmawiając ze mną zbliży uda słoneczne
    zainteresuje się samotnością
    w moich oczach
    przytuli rękę która zwisa gałęzią czułą
    powie wprost: "chodź ze mną"...

    Zaprowadzi mnie gdzie ciepłe ściany
    i nalane wino na stole
    i będzie rozdawać uśmiech jeden
    a później trzynasty
    a wewnątrz błyski niczym
    spadające gwiazdy
    rozgrzeją umysł płynącej rzeki
    by nagle nago powrócić
    roztańczyć po części za częścią
    to co jej się należy
    być gościnną.

    Obejrzałem się za kobietą
    nie wróciła do mnie -
    była w tym odchodzącym miejscu
    coraz mniejsza
    a chmury gęstniały
    i robiło się w moich oczach
    ciemno...


    11.1.2014 - Ustka
    Sobota 22:23


    Wiersz z książki „Mężczyzna z kryształowego sadu”...

    OdpowiedzUsuń
  41. Zygmunt Jan Prusiński


    JESTEM W SKORUPIE...


    Jestem w skorupie nieba
    odnoszę się do wybranej topoli
    smukłej jak cień samotnej kobiety
    nie wiem czy akurat teraz
    czyta mój ostatni wiersz
    kołyszący się z falą nastroju
    trochę uspakajam kolor niebieski
    moje oczy są niebieskie
    świecą głodem miłości
    i tak przystanki puste i stacje
    zarośnięte wysokimi trawami
    a przecież i one mają prawo żyć
    bo taki jest podział ról
    istniejących i mniej widocznych
    pod i nad sączy się pragnienie
    które spijam w erotyce mego świata.

    Żeby istnieć i zostawić ślad
    poniekąd staram wywołać punkt
    który po chwili rozbrzmiewa
    harmonijną linią -
    tam układam świecące kamienie
    jak zwrotki wiersza
    który może obudzi wnętrze
    kwitnącej kobiety w nocy
    nie będąca skąpa
    rozchyli nogi bym mógł
    zbliżyć się całym sobą
    i tak pozostać w niej.

    Dlaczego palę moje wiersze
    tego nie mogę zrozumieć
    że ich istnienie jest
    zwierciadłem mego istnienia.


    11.1.2014 - Ustka
    Sobota 22:55


    Wiersz z książki „Mężczyzna z kryształowego sadu”...

    OdpowiedzUsuń
  42. Znalazłem w sieci...

    http://www.polonia.be/Listy-z-daleka/images/lzd-72.jpg


    "Listy z daleka"

    Listy z daleka, nr 72
    Numer ukazał się w listopadzie 2009 roku.


    W dzisiejszym numerze:

    W dziale Poezji znajdą Państwo wiersze Bogumiły Olanieckiej z Hiszpanii, Jana Śliwańskiego z Niemiec, Małgorzaty Derwalis z Belgii, Zygmunta Jana Prusińskiego z Polski, Romualda Mieczkowskiego z Litwy, Krystyny Podzimskiej z Polski.


    Złote koła


    Ktoś się przeszedł po moim ogrodzie dziś

    przedpołudniem. Być mógłby to kot albo też

    wiatr. Złote koła wytańczył w głowach traw

    wypłowiałych. Usiadłam w słońcu i myślę...



    Stałam tak kiedyś w wydeptanym przez kury życie.

    W kapronowej białej sukience i takichże kokardach.

    Mamusia się zagniewała, że zboże zniszczyłam.

    Ciocia Halina pstrykała zdjęcia - na przyszłość!



    Leokadia Komiaszko, Litwa - Belgia


    _________Ps. Miło jest przeczytać, że gdzieś poza krajem drukują moje wiersze...

    Zygmunt Jan Prusiński

    4.01.2012

    OdpowiedzUsuń
  43. Zygmunt Jan Prusiński


    SZLAKIEM SOSNOWYCH ŚCIEŻEK


    Okno otwarte
    niech trochę świat usłyszy
    że czcionka maszyny nie odpoczywa
    wbija się dźwięk jednostajny
    ten co za oknem mieszka
    podobno jest pisarzem
    jego książki leżą na parapecie
    możesz przyjść zrobić zdjęcie
    pochwalić się że go znasz
    a jeszcze jak z nim wypiłeś kielicha
    to opowiedz to wnukom
    niech legenda
    zostanie po nim żywa.

    Obecnie odpoczywa poeta
    myśli o przyszłości której nie ma
    w czasie pory deszczowej nadsłuchuje
    rynny w pieśniach -
    nawet lubi to brzmienie
    bo wreszcie coś żyje
    w tej stagnacji społecznej
    gdzie każdy mądry
    mądrzejszy od drewnianego płotu
    lgnie za swoim ja -
    a to ja to nie ty
    kobieta nie doszła
    nie pokochała go w rannej modlitwie,

    Podobno ostatnio widziano twórcę
    szlakiem sosnowych ścieżek
    miał coś pod ręką
    ale nie wiadomo co -
    jakby poszedł z tajemnicą w ciemność.


    12.1.2014 - Ustka
    Niedziela 5:14


    Wiersz z książki „Mężczyzna z kryształowego sadu”...

    OdpowiedzUsuń
  44. Zygmunt Jan Prusiński


    HUMANIZM Z ULICY


    Powiewa trochę
    skutecznie odbieram poczęstunek
    dajesz mi wszystko co możesz dać
    opieram się na humanizmie
    co warto wziąć
    nie maskując się w przyzwoitość
    to i nawet nie pasuje
    lata idą prędzej niż kalendarz
    a przecież usta moje są zdatne
    podwyższyć temperaturę
    okolice czułych miejsc
    to jak czuły wiersz
    napisany jednym palcem.

    Jestem poetą ulicy
    wkładam rękę pod sukienkę
    szukam to co zgubiłem
    przed wielu laty
    w tym zwariowanym rejsie
    doszukuję się impasu -
    jakby blues grał mi specjalnie
    o niedorzeczności cywilizacji
    która próchnem się stała
    tylko ludziom się zdaje
    mnie zupełnie inaczej
    zamiera styl - kultura i honor.

    W bagnistym dorzeczu
    nie ma nic do rzeczy
    uwiera spowiedź skazańca
    co jedynie to za tymi polami
    kobieta ni zamknięta ni otwarta
    jęczy samotna w łóżku
    masturbując swój narząd.


    12.1.2014 - Ustka
    Niedziela 10:41


    Wiersz z książki „Mężczyzna z kryształowego sadu”...

    OdpowiedzUsuń
  45. Zygmunt Jan Prusiński


    ZAOKRĄGLONY PEJZAŻ


    Odbieram ciebie inaczej
    za bardzo pobiegłem w przyszłość
    zapominając o teraźniejszości.
    Przepraszam za to co nam nie wyszło
    rozłąka to jak instrument
    trzeba wciąż stroić
    by nie zasuszyła się trawa
    gdzie spoczywałaś.
    To jest we mnie - ta głębia
    ma skróty by zbliżyć usta twoje.

    Wspomnienia bolą - krwawi pejzaż
    rozglądam się jakbym czuł
    że idziesz w moją stronę.
    Morze jest ciche i niebo jest ciche
    układam lirykę by nie zwątpić
    że miłość jest nagrodą -
    wspólną przestrzenią pieszczot
    tak by się dotykać
    i cieszyć się na zapas aprobatą
    że słowo (razem)
    nie będzie tylko w wierszach.

    Połowa stycznia - stoję na przystani
    oglądam taniec mew
    i czuję że jesteś ze mną
    i tak zostanie na zawsze.


    13.1.2014 - Ustka
    Poniedziałek 11:49


    Wiersz z książki "Mężczyzna z kryształowego sadu"...

    OdpowiedzUsuń
  46. Zygmunt Jan Prusiński


    WOKALNIE SKŁADAM CI PIEŚNI


    - Czy warto kochać i być wiernym
    sam już nie wiem jakbym dziecinniał
    a karty leżące na stole jakieś leniwe
    żeby choć raz pasjans się udał.

    Oglądam cię za szybą codziennie
    że zapukasz do okna - jak dawniej
    broniłaś naszą spuściznę w książkach -
    tyle radości pośród wybranych liter.

    Rozkochany w tobie nie umiem ukryć
    łzy towarzyszą niemym nutom -
    kupuję ci na twój rozmiar sukienki
    widzę cię w nich pod letnim słońcem.

    - Czy zatańczysz choć raz ze mną
    pod sosnami ukryjemy swój zachwyt -
    opieram się na wiernej muzyce uczuć
    jest tyle kochania w nas ile światła.

    Nie pozwól mi się zmienić -
    nazbyt ci wierzę moja Ewo !


    13.1.2014 - Ustka
    Poniedziałek 14:35


    Wiersz z książki "Mężczyzna z kryształowego sadu"...

    OdpowiedzUsuń
  47. Zygmunt Jan Prusiński


    RECENZJA PISANA W RAJU

    - część dwunasta -


    Pracowita jest poetka Ewa Prusińska. Mamy następny jej wiersz "Taniec łabędzia"... Jest teraz pewniejsza siebie, i to jest do pochwalenia, i ja się cieszę że złapała i finezję i zobrazowania łączenia strof, gdzie nie ma sztucznego (inwalidztwa). To że pisze wiersz w kilka dni, to dobrze. Niech się nie spieszy, przed nią cudowny czas, być inną kobietą, bo Poezja i uszlachetnia i kształtuje - jak strumień potoku, kamyki.

    Pozwólmy zrozumieć jej słowa:

    "W uwodzicielskiej scenerii
    ponętnej rudawki - miasta
    z kuszącymi wzniesieniami
    echo niesie poetycką
    fantazję o dziewczynie
    zaklętej w łabędzia..."

    Rudawka to ona, a miasto to Nowa Ruda. Stamtąd pochodzi. Ma silne korzenie, bo wiadomo: dzieciństwo, szkoła podstawowa, okres dziewczyny dorastającej, matura i, szczegóły mają tu silną podstawę by wrócić tam, przecież rosła z tym miastem. To dobra modlitwa i uroczy stan psychiki.

    Kojarzy sobie że tam był jej ukochany chłopiec, to się czuje:

    "Usiadłeś na ławce
    pod starym dębem
    w dymnej zasłonie
    kopalnianego szybu
    czerwienią żaru
    łzą liryki -
    dotykasz serca
    baśniowej Odetty"

    Dobrze że poetka nadaje ten klimat, że Nowa Ruda to kopalnie, w krajobrazie miasta. Ta ławka jest i dzisiaj pod tym dębem. Wcale się nie zmieniła. Nie starzeje się... Pewnie kiedyś tam powrócą by na niej usiąść, jako goście - wraz (z łzą liryki).
    Autorka wiersza prezentuje ważny szczegół, kiedy pisze:
    "Jej taniec

    etiudą uczuć
    baletem na niebie
    odlatującego ptaka
    pocałunkiem księżycowej
    przysięgi
    poza granicą krainy korzeni"

    Ale jest strofa wysokiego lotu:

    "W jeziorach oczu
    topisz zachwyty
    fenomenu Czajkowskiego
    dzieła
    Czy w walce dwóch światów
    masz klucz do miłości tysiąclecia ?"

    Czy ma ów ulubieniec klucz to zapewne tak, poetka by o tym nie przypominała. Przecież to się czuje jak go zaprasza do tej miłości. I on o tym wie, choć zamieniona jest w łabędzia to z nią tańczy w tej intymnej poezji wyznań, obustronnej. Warto poczekać na następne wiersze. Miłosne wiersze do mężczyzny odnalezionego w pewnej nieznanej Zatoce Delfinów...


    Brzeg. 2-3.2.2013 r.
    Niedziela 16:29

    OdpowiedzUsuń
  48. Ewa Prusińska - Kolasińska


    TANIEC ŁABĘDZIA


    Motto: " Wojownik wie, że intuicja to język Boga,
    nieustannie zatem wsłuchuje się w wiatr
    i rozmawia z gwiazdami. "
    - Paulo Coelho -


    W uwodzicielskiej scenerii
    ponętnej rudawki - miasta
    z kuszącymi wzniesieniami
    echo niesie poetycką
    fantazję o dziewczynie
    zaklętej w łabędzia...

    Usiadłeś na ławce
    pod starym dębem
    w dymnej zasłonie
    kopalnianego szybu
    czerwienią żaru
    łzą liryki -
    dotykasz serca
    baśniowej Odetty

    Jej taniec

    etiudą uczuć
    baletem na niebie
    odlatującego ptaka
    pocałunkiem księżycowej
    przysięgi
    poza granicą krainy korzeni*

    W jeziorach oczu
    topisz zachwyty
    fenomenu Czajkowskiego
    dzieła
    Czy w walce dwóch światów
    masz klucz do miłości tysiąclecia ?

    Patrzę w gwiazdy
    słucham jak szumi wiatr...


    01.02.2013 - Brzeg

    ----------------------------------------

    *kraina korzeni - Kraina Ciemności

    OdpowiedzUsuń
  49. Zygmunt Jan Prusiński


    WOKALNIE SKŁADAM CI PIEŚNI


    - Czy warto kochać i być wiernym
    sam już nie wiem jakbym dziecinniał
    a karty leżące na stole jakieś leniwe
    żeby choć raz pasjans się udał.

    Oglądam cię za szybą codziennie
    że zapukasz do okna - jak dawniej
    broniłaś naszą spuściznę w książkach -
    tyle radości pośród wybranych liter.

    Rozkochany w tobie nie umiem ukryć
    łzy towarzyszą niemym nutom -
    kupuję ci na twój rozmiar sukienki
    widzę cię w nich pod letnim słońcem.

    - Czy zatańczysz choć raz ze mną
    pod sosnami ukryjemy swój zachwyt -
    opieram się na wiernej muzyce uczuć
    jest tyle kochania w nas ile światła.

    Nie pozwól mi się zmienić -
    nazbyt ci wierzę moja Ewo !


    13.1.2014 - Ustka
    Poniedziałek 14:35


    Wiersz z książki "Mężczyzna z kryształowego sadu"...

    OdpowiedzUsuń
  50. Zygmunt Jan Prusiński


    BO TAK JEST ZAPISANE


    Moja odwieczna
    gdzieś ukryta by ją szukać

    a zapach rozbudził namiętność.

    Zasnąłem na plaży wśród kamieni
    a ona poszła brzegiem morza -

    wybrała kierunek wschodni.

    Słoneczny uśmiech
    w ręku kilka kamyków szklanych

    przyniosła mi w prezencie -
    ucieszyłem się jej widokiem.

    Na pewno jest moją gwiazdą
    rozumie mnie i z bliska i z daleka.

    Jej instynkt to rytm rzeczny

    - jest w niej też wodospad...


    14.1.2014 - Ustka
    Wtorek 3:50


    Wiersz z książki "Mężczyzna z kryształowego sadu"...

    OdpowiedzUsuń
  51. Zygmunt Jan Prusiński


    WOBEC KILKU NUT...


    Nie dużo potrzeba by powstała
    gorączka - ale nie grypowa a miłosna.

    Rozwlekle myślę jakbym otrzymał
    honorarium od samego Boga.

    To nic jest taka pora dzisiaj zamożna
    żeby zmieścić to co mamy dla siebie.

    Opiekuj się skarbami jak ja dla ciebie
    kiedyś spożyjemy je intymnie. -

    Piszesz że za dwa tygodnie wrócisz
    więc składam nuty by powitać.

    Bo każdy dzień jest ważny dla mnie
    w nastrojach nie tracić nic z próżności.

    Starannie pomożesz mi skruszyć noc
    w częściach odlotu jak to czynią żurawie.


    14-15.1.2014 - Ustka
    Środa 12:56


    Wiersz z książki "Mężczyzna z kryształowego sadu"...

    OdpowiedzUsuń
  52. Zygmunt Jan Prusiński


    NAWARSTWIENIE UCZUĆ

    Motto: "ogród nawodnionych słów poezji"
    - Ewa Prusińska Kolasińska -


    Ten szept z gniazda wywołany
    w gęstych drzewach okrywam cię sławą
    z nawarstwionych uczuć bielik krąży
    daje krótki dźwięk nad twoją głową
    jakby pilnował w obcym kraju
    - moją prośbę przyjął...

    Mam prawo martwić się o ciebie
    czy idziesz w czółenkach
    czy zimowych trzewikach
    żebyś powróciła do naszego świata
    nie zmieniona wciąż poetycka
    bo tylko taką pożądam w tym roku.

    I stanie się modlitwa drzewem białym
    a leśne strumienie dokona
    odblask świateł gwiezdnych
    w nauce o miłości pomiędzy nami
    co zwiąże już na wieki
    przysięga przyrzeczona.

    Rozniesie się ta wiadomość nad polami
    gdzie tyle zgody rozkwita naraz...

    Posłuchajmy morskiej muszli
    z niej wiele się można nauczyć.


    17.1.2014 - Ustka
    Piątek 00:15


    Wiersz z książki "Mężczyzna z kryształowego sadu"...

    OdpowiedzUsuń
  53. Zygmunt Jan Prusiński


    W PIERŚCIENIU MIŁOŚCI O PÓŁNOCY


    Powinnaś być szczęśliwa
    że poznałaś poetę.

    Odzyskujesz równowagę
    słońce idzie drogą co ty.

    Zaskakuję ostatnio spokój
    jak to dobrze mieć bliskiego. -

    Rozmnażam myśli
    nie tylko w lusterku.

    Wczoraj byłem na spacerze
    unosiłem ręce by dotknąć mewę.

    To była ta sama z Żeromskiego
    kiedy zapraszałaś ją na chodniku.

    Zima minie a wiosna
    rozskrzydli uczucia.

    Pofruniemy Ewo na wydmy
    znowu zadziwisz mnie...

    A o północy szampan na molu
    rozśpiewa się tradycyjnie.

    Tam cię przytulę -
    i powiem coś miłego.


    19.1.2014 - Ustka
    Niedziela 21:38


    Wiersz z książki "Mężczyzna z kryształowego sadu"...

    OdpowiedzUsuń
  54. Zygmunt Jan Prusiński


    TAK SOBIE MYŚLĘ...


    Nie jestem zawadiaka
    może trochę w poezji
    jak ktoś sprowokuje.

    Ty działasz na mnie
    gdy jesteś czuła -
    odchodzą zmartwienia.

    Jestem z innej książki
    wcielam się w duszę
    poskromiony twą ręką.

    Wydostaję się szczęśliwy
    na zewnątrz - na stronie
    gdzie piszę o spacerze.

    Lipcowa cisza w parku
    potajemny rozdział -
    oprowadzasz alejami.

    Z wierzbami się łączysz
    mogę dopisać -
    odbieram to piękno.

    Bo łączy nas zwykły dzień
    z którego powstaje święto.


    16.1.2014 - Ustka
    Czwartek 22:51


    Wiersz z książki "Mężczyzna z kryształowego sadu"...

    OdpowiedzUsuń
  55. Profesor Uniwersytetu Jagielońskiego Karol Zieliński pisze...

    serdeczny list


    od: skrent - Ale Literatura

    data:2014-01-30 15:58:12

    Panie Zygmuncie,
    darzę Pana szacunkiem i traktuję Pana i pański talent, pragnienia i rozumienie świata z ogromnym szacunkiem. O podziwie nie mówię bo jak Pan wie, każdy uczciwy człowiek sterany życiem i zszarpany jak my, jest godzien podziwu i ma w sobie nietuzinkowe myśli, choćby na pierwszy rzuty oka się wydawały banalne.

    Pojmuję pańskie wiersze i pańską szarpaninę, i pańskie przepychanie się przez Saharę, przez oceany banału które wlewają się w nas jedną stroną a wylewają drugą - pojmuje to wszystko jako głęboko zakamuflowane przed Panem, przede mną, przed czytelnikami posłannictwo, niektórzy powiedzieliby, przekleństwo prometeizmu. Prometeizmu który jest losem, który leży poza pańską wolą, umiejętnościami, intelektem i twórczą-duchową mocą-niemocą. Co więcej, te bidne pańskie wierszyki, im bardziej są spłakane, szczere i bidne, tym więcej są profetyczne i prometejskie, oto Zygmunt Prusiński pcha jak Syzyf pod górę głazy nonsensu, kopany przez Los, a muzy na parnasie się z niego natrząsają i śmieją (tak to czuję i tak widzę na tle innych, równie próbujących wyrazić swoje zwątpienia poetów), a on, ten Syzyf i Tantal nic sobie z tego nie robi, albo robi, tylko nie daje poznać na zewnątrz, cierpiąc kopniaki na dupie i pragnienie winnego grona które mu wisi koło wargi i nie może go dostać i nic sobie z tego nie robi, nie skarży się jak Chrystus, ile ku figur retorycznych i wszystko na próżno, bo sens tego, czy jest to rzeczywistym prometeizmem i jakim prometeizmem, będzie widoczny dopiero za jakiś czas, i oby był widoczny.

    Toteż powtarzam, obserwując to co się fizycznie, rzeczywiście i poetycko, koło Pana i z Panem dzieje i w pańskich wierszach również, widzę... Skoro jestem ostrożny i "WIDZĘ" - dlatego nie jestem skory i prędki do konkluzji. Mam co do Pana poezji intuicje, że nie jest byle jaka, to znaczy, że nie jest tylko ziemskiego pochodzenie, lecz również ma pierwiastki wieszcze, jakby była tubą zaświatowego głosu, bez pańskiego udziału, który jest tylko heroldem etc. Bo inaczej, skądżeby ten maniacki i dziwaczny napęd ?


    Życzę Panu jak najwięcej tego napędu, oby muzy te stare dziwki, dały Panu, żeby obsypywały Pana brylantowym proszkiem. O złote serce "głupiego" poety, że też się Panu chce, to dowód z nieba ! Drogi Panie, jak doskonale rozumiem że Pan rozmawia z Jahwe, że nie wszystko w pańskim cierpieniu na pierwiastek ludzki ależ ile w nim pragnień Asmodeusza, dobrego szatana, który by chciał zająć miejsce tego ustczanina, kryminalisty z pięcioletnim wyrokiem, który ma żoneczkę jak marzenie, zakochaną w nim po same uszy. Tak, zgadzam się, że to jest najcenniejsze ludzkie szczęście, ale nie dla Pana, nie dla psa kiełbasa. Bo któżby prometejskie wiersze pisał. Oby sam Zeus kiedyś, oby już niedługo spuścił na Pana głowę omroczenie zrozumienia, tego co Pan teraz trochę robi po omacku, bo nie wierzę, że tę enigmę - ENIGMĘ, to sam z siebie wykoncypował - czuję to siły wyższe. No chyba, że to Pan wymyśla, to byłby Pan największym poetyckim skurwysynem, większym niż Canaris. Bo wie Pan, to by już była piętrowa perwersja, żeby nie wydupczyć kobiety, po to, żeby więcej cierpieć i mieć o czym pisać ?

    Gdyby tak było, to ja sobie zamawiam u Pana pierwszeństwo do prawa opisania tej kryminalnej historii w historii literatury. A propos, nie znam takiego wypadku, bo każdy normalny chłop zamiast pisać wiersze, łapie za kuciapkę i chono za stodołę. A Pan nie !... a Pana brylantowym proszkiem horacjańskie Muzy sypią, żeby Pan cierpiał za miliony milionów mężczyzn pozbawionych kobiecego ciepła, którzy zamiast się kochać z kobietą - to, odepchnięci przez te sekutnice i megiery, konia biją. A propos samogwałtu, to pańskie wizje poetyckie niebotycznych krzeseł z siedzeniami ukrytymi w chmurach, są archetypami samogwałtu. Salve !

    Kraków

    ____________________

    OdpowiedzUsuń
  56. List do pisarza Karola Zielińskiego

    Drogi Mistrzu,
    dziękuję za list – jest tak obwity treścią że nie sposób pisać powierzchowne tylko grzeczności o miałkości współczesnego człowieka. Czy dziś w ogóle paramy się mądrością życia ? A jakie mamy szansę mówić o miłości, a kto jeszcze mówi o miłości i uczuciach ? Powinienem jednak przyjść o te 200 lat wcześniej – jeżeli takowa szansa jest tylko jedna w historii każdego z nas, to jednak wolałbym. Jest Pan mężczyzną więc rozumie mnie, że w świecie literatury opierało się to, iż pisarza czy poetę świat pragnął, był jakby częścią tego świata. Dzisiaj jest tylko mgła i dziwactwa sknoconej cywilizacji. Pęd do niczego, prędzej do zniszczenia starej kultury, gdzie egoistyczny zasiew jest tak zatruty, że nie pasuję nawet profilem do tej rzeczywistości.

    Wczoraj czytam przekazany cytat przez Ewę. Oto napisał mądrość Johann Christian Rost: „Kobieta panuje prośbą, mężczyzna rozkazem; ona wtedy, kiedy chce, on - kiedy może”. Mnie takie igiełki nie kłują. Ale czy mam prawo tak sądzić jeśli jestem samotnikiem, że oszustwo polega na tym kto zbierze więcej tych plonów dla siebie ? Opisuje Pan o kobietach które zaistniały z imienia i nazwiska w moich wierszy. I co mam napisać ? Prawdę. Więc piszę, nie, nic z tego nie miałem. Żadna bohaterka nie była kobietą, a zresztą, gdzie Pan widzi (kobietę w kobiecie)? Są takie ? Wie Pan sam dobrze że kobiety to wieczne studium, a i tak dokładnie Pan ich nie zrozumie. Moje pisanie przeszło przez te lata na cierpieniu. Nie tyczy się to Ewy, bo jestem z nią zaręczony. Ale sam Pan wie, że za dwa no niech będzie trzy piwa postawione kobiecie w tawernie, ów mężczyzna potem odbiera nagrodę. A poeta ? A poeta za napisanie dla danej wybranej kilka wierszy nie dostaje nic. Napiszę o niej czy dla niej książkę i też nie otrzyma tej nagrody... Może się mylę, może to tylko u mnie takie negatywne zjawisko, ale ja w swoim życiu za wiersze nie przeżyłem nawet jednego stosunku z wdzięczności, którą zauważyłem w tłumie. Nie jestem znawcą kobiet, nie wiem nawet co to jest za rzeczownik, nie umiałbym z analizować, i naukowo a i socjologicznie. Ale piszę nadal, coś mnie usilnie kieruje żeby nie zaprzestać. Piszę po prostu wiersze miłosne nie opierając się przy tym.

    Byłem synem Muzyki, od wielu lat jestem synem Literatury, i moja jedyna satysfakcja że są zapisane strony przeze mnie. To te książki. A kobieta ? No cóż, jednemu jest przypisane szczęście z kobietą innemu przypisana jest samotność, dlatego w moich wierszach jest tyle uczuć, tęsknot i pragnień. Od 1995 roku w Polsce sypiam sam, zatem łatwo policzyć... Kobietę niestety znam tylko w moich wierszach !

    z Wyrazami szacunku

    Zygmunt Jan Prusiński – Sowiński

    Ustka. 21 Luty 2014 r.

    __________________________________

    OdpowiedzUsuń
  57. Zygmunt Jan Prusiński


    KAŻDY MA SWEGO BOGA


    Liryzm w odcieniach
    czasem pigment się wkrada
    by skłócić kolory w naturze.

    Potęga uczuć w jednych jest miałka
    u drugich jak dojrzała huba -
    słyszę twoje uczucie.

    Brzmij mi sakralnym jestestwem
    uwiodłaś mnie poezją
    tak znaczącym słowem...

    Bóg czyni cuda - nam się udało
    zwilżyć usta kroplą z liści -
    odnoszę się z szacunkiem.

    Wrócimy do tych maków -
    zaczerwieni się nasz mały świat
    potulnie poturla się myśl.

    Zdobędziemy maksymalnie
    szum wiatru w zatoce żagli -
    tam nikt nie krzyczy w dramacie.

    A modlitwy powrócą rankiem.

    Przytul mnie w tej odległości -
    posłuchaj co serce mówi...


    14.2.2014 - Ustka
    Piątek 9:29


    Wiersz z książki "Mężczyzna z kryształowego sadu"...

    OdpowiedzUsuń
  58. Zygmunt Jan Prusiński


    OBSADA W TEATRZE "POD JARZĘBINAMI"

    Motto: "O wczesnym wieczorze
    Zapal swoją samotność.”
    - Roman Brandstaetter -


    Zebrana grupa szykuje się by zagrać
    komedię o żebrakach,
    ubierają łachmany jak z okresu
    nędzników we Francji.

    W większości to cyganie,
    kobiety w spódnicach i koralach
    tańczą tak jakby nigdy
    stopami swymi nie dotykały ziemi.

    Koniki polne tańczą na łąkach
    skrzypi wiatr między drzewami.

    Wujek Stacho pracowity w Budkach
    szykuje sznury na targ do Bodzentyna.

    I niby wszystko się kręci
    minuty mijają dość sprawnie,
    stroję gitarę by zaśpiewać
    „Dom skruszony nadzieją”.

    I tak płynie moja rzeka nadzieja -
    właściwie donikąd...


    3.12.2013 - Ustka
    Wtorek 21:46

    OdpowiedzUsuń
  59. Zygmunt Jan Prusiński


    GITAROWY BLUES

    Andrzejowi Pokropińskiemu


    Gitara i blues, to moje życie,
    niedużo napisałem piosenek
    w metrum cztery czwarte,
    więcej lirycznych ballad
    i rockowych więcej -
    to było tak dawno
    szyszki je ocieplają w gaju.

    Wiedeń był dla mnie urodzajem -
    śpiewałem w Monachium,
    Hamburgu, Londynie, Barcelonie
    - jakaż różnica teraz
    zakopany po uszy w literaturze,
    a przecież ten gitarowy blues
    w uszach mi brzmi soczyście,
    muszle otwierają się
    w tej chóralnej pokucie.

    Gitara i blues
    i nieme wspomnienia,
    kiedy to mój przyjaciel
    grał na harmonijce ustnej -
    jakaż to była potrzeba
    że sosny w Otwocku
    wchłaniały naszą muzykę,
    tak bardzo blisko
    dziewczynom z nieba...


    27.11.2013 - Ustka
    Środa 16:31

    OdpowiedzUsuń
  60. Wiersze z Antologii "Zagraj skrzypeczku (melodię spod lipy)"


    Ewa Jolanta Prusińska - Kolasińska


    SZLAKIEM CHMURNEJ WSPINACZKI


    Motto: "Świat bezustannie się przeobraża.
    Ten, kogo spotkałeś, znowu się pojawi.
    Komu pozwoliłeś odejść, powróci."
    - Paulo Coelho -


    Jak na igrzyskach
    starożytnej Olimpii
    zawodów o wieniec laurowy
    pobiegłam za horyzont
    zielonej doliny -
    Wzgórz Włodzickich

    Wspinaczek
    mlecznych lat nieba
    w białych obłokach -
    kreśląc na korze
    pamiętnik cyrklem
    kolistych dób
    z "pyłem księżycowym"
    Gałczyńskiego
    na dynamicznych stopach

    Przy fontannie
    rzeźby Jana
    obok ratusza
    śmieszką oczom
    darowałeś
    zieleń mocnej mięty
    odurzenie
    zapachem maciejki
    ogrodu nawodnionych
    słów poezji...

    Niczym Cyganka
    stoję na rynku
    z dłonią
    poplątanych kresek
    linii papilarnych
    statusu Noworudzianki
    w zakręconej fabule
    powieści pisarza
    z kałamarzem w ręku

    Patrzę i widzę...

    Spod firanek
    śnieżnych rzęs
    łakome usta całownika
    nad Sowią Górą
    to lot -
    nad wzniesieniem
    krainy obiecanej
    płynącej wartkim
    potokiem
    źródlanych wód...

    Czy Nowa Ruda da się lubić...?

    Brzeg. 22.01.2013



    Ewa Jolanta Prusińska - Kolasińska


    TĘCZA W DOLINIE OLCH


    Motto: " Dopiero w dzielnicy mroków znikł cień, — teraz idzie
    Dziewczyna sama, bez towarzysza. Sama, jedna..."
    - Emil Zegadłowicz -


    W słupieckiej Dolinie Olch
    rozświetlonej sławą
    piewcy Josepha Wittiga
    w porze topnienia śniegów
    zamieniam słowa -
    nasączone miodem
    i kroplą piołunu
    na modlitwę
    o złoty deszcz z nieba

    Niebo z dołu podpływa
    surową czerwienią
    wirtuoz powietrze
    drga na skrzypcach
    westchnień...
    z wiatrem chłoniesz
    jej zapach
    kropel miłości
    nawilżonych łzą
    romantyka...

    Szukasz jej śladów
    w bliskości wiersza
    Nie znanych wzruszeń
    w pożarze nocy
    płonące lody gasisz
    udręką kapłanki
    idącej w stronę wiosny

    Zasnęłam i śniłam...

    O delikatnej woni
    nad doliną
    czasie
    płaczu i śmiechu
    pieszczot i rozłąki
    o różowej mgle
    nad nami
    wypełniającej wszystko

    Ziemia przyspiesza rytm...
    a ty jakbyś mnie znał
    od zawsze...

    Brzeg. 14.02.2013

    OdpowiedzUsuń

  61. Zygmunt Jan Prusiński i Ewa Prusińska - Kolasińska


    Ewa i Zygmunt w Antologii...




    Antologia w Słupsku...

    Czesława Długoszek napisała w słowie wstępnym „Poznawanie siebie”...

    Mottem: „Zaraz przyniosę flachę” Zygmunt Prusiński rozpoczyna wiersz "Pamięci Poety i wszystkich flach wypitych", którego lirycznym bohaterem jest nieżyjący gorzowski poeta Kazimierz Furman. Autor wykorzystuje w liryku motywy biograficzne i anegdoty z barwnego życia Kazimierza Furmana.
    "(...) pojawił się otóż Kazik, który w chwilę po przywitaniu zgarnął z biurka te pieniądze i chyżo wyskoczył z pokoju, z okrzykiem - zaraz przyniosę flachę ! Cóż było robić ? Naraził mnie na stratę, ale i tak darzę go sympatią. Zwłaszcza, że okazał się solidny i wkrótce wrócił. Bez pieniędzy, ale w dobrym nastroju powracałem do Zielonej Góry. Ach, ci poeci !"

    Fakt przypomnienia przez Zygmunta Prusińskiego we własnej twórczości znakomitego, acz niedocenionego Kazimierza Furmana jest sposobem jej ocalenia, lecz również ożywienia legendy poetów buntowników - Andrzeja Bursy, Rafała Wojaczka, Kazimierza Furmana.

    Wiersze Zygmunta Prusińskiego wzbogacone elementami małomiasteczkowego pejzażu, folkloru środowiska lokalnej bohemy, autobiograficznymi motywami i erotyką - bliską tzw. legendom miejskim o czarnej Mańce (np. "Moja kobieta umie patrzyć w niebo") - określają jego twórczość wobec kultury wysokiej i tradycyjnie rozumianego folkloru miejskiego. "Ulica Towarowa" K. I. Gałczyńskiego czy "Karuzela z Madonnami" M. Białoszewskiego będą dla Czytelnika punktem odniesienia. Folkloryzm Zygmunta Prusińskiego Czytelnik odczyta jako świadomą stylizację, również w postawie poety - barda usteckiej ulicy.

    ___________________

    9 Luty 2014 r.


    Antologia w Słupsku...

    Mirosław Kościeński, wiceprezes słupskiego oddziału Związku Literatów Polskich pisze trochę o mnie w tytule „Jaskółki rysują klucze wiolinowe w przestrzeni”
    "Dwa pierwsze wiersze Zygmunt Jan Prusiński poświęca zmarłemu poecie i koledze Kazimierzowi Furmanowi, stąd pisze o pamięci poety i wszystkich flachach wypitych (a motto z Furmana jest naprawdę celne). Dalej stwierdza, cyt.

    "tyle jest jadu ukrytego w ludziach
    wyostrza się twoje spojrzenie
    i moje nie jest ostatnie"

    ("Spodek pustej szklanki").

    _____________________________9 Luty 2014 r.

    OdpowiedzUsuń
  62. Wiersze z Antologii "Zagraj skrzypeczku (melodię spod lipy)"


    Zygmunt Jan Prusiński


    SPODEK PUSTEJ SZKLANKI


    Motto: " - jak powiem ci
    że potrzebuję trzy pięćdziesiąt
    to dasz trzy ?"
    - Kazimierz Furman -


    A może pójdziemy do baru "Pod Chmurkę"
    zaczerpnąć powietrza i "Sporta" zapalić...
    tyle jest jadu ukrytych w ludziach
    wyostrza się twoje spojrzenie
    i moje nie jest ostatnie.

    Pamiętasz w kiosku Ruch
    "Spirytus salicylowy" -
    tylko pięć złotych kosztował
    to taki poczęstunek dnia
    by zaostrzyć apetyt na rybkę
    lub na flaki i w (musztardówce)
    pełnej jak uśmiech kobiety -
    wypić czyściochę z 40 procentami.

    A wieczorem wracaliśmy
    z Polany Białej Gwiazdy
    i śpiewaliśmy i śpiewaliśmy:
    "My ze spalonej wsi
    my z głodujących miast"...

    I było nam lepiej -
    jakbyśmy wygrali konkurs poetycki.

    6.5.2013 - Ustka
    Poniedziałek 11:25



    Zygmunt Jan Prusiński


    PAMIĘCI POETY I WSZYSTKICH FLACHACH WYPITYCH


    Motto: "zaraz przyniosę flachę"
    - Kazimierz Furman -


    To rycerska dusza -
    to znaczy była
    gdzieś skrywana przez samego
    nauczyciela - diabła
    rozkochanego w nim
    że taki był - naturalny w swej osobowości.

    Nigdy nie milczał
    może jedynie kiedy spał w polu
    lub pod wierzbą
    a fortepiany mu grały
    bezlitośnie w tonacji durowej.

    Byłby moim kumplem
    zaszlibyśmy chyba i za daleko
    pszenica by nam szeptała
    a my o niej jak o kobiecie
    pisalibyśmy wiersze -
    w zapachu kaca nazajutrz...

    I jarzyłoby się słońce w nocy
    nie ten pijany księżyc -
    co tłucze te same strofy o zakochanych
    w tawernach pod gołym niebem.

    Może by polubił moją Ewę -
    poetkę mego życia do końca...

    Może by napisał dla niej
    najładniejszy erotyk świata.

    6.5.2013 - Ustka
    Poniedziałek 10:18



    Zygmunt Jan Prusiński


    MASZ KRÓLA EROTYKÓW


    Motto: „Myśli, pragnienia i pożądliwość.
    Dusza i ciało.
    To jest dopiero małżeństwo tysiąclecia...
    A ja na ironię losu mam króla erotyków”.
    - Ewa Prusińska -


    Powinnaś rosnąć wciąż
    jak niezapominajka
    czy fiołek w lesie.

    Szeptać moją poezję
    dla tańczących jarzębin
    z głową w chmurach.

    Z uśmiechem brzozy na wzgórku
    bywać taka jak lotna myśl
    która od rana do wieczora
    macha ręką na powitanie
    i całuje usta poety.

    Być żoną króla erotyków
    to zaszczyt od Bałtyku do Tatr.

    Powinnaś być dumna jak Odra
    która w moich wierszach
    opowiada o tobie...

    Przy ognisku czuję słowo -
    a w tobie czuję jabłko.

    Zbliżam się w noc kochania.

    9.10.2012 - Ustka
    Wtorek 11:09



    Zygmunt Jan Prusiński


    MOJA KOBIETA UMIE PATRZYĆ W NIEBO


    Jest delikatna
    wpatruje się w niebo
    jakby z niego czytała przyszłość.
    Pod wieczór tańczy szczęśliwa jak nowe drzewa na pagórku
    bo lepiej być na górze niż na dole -
    tak mówią ci którzy są pewni.
    Okoliczności sprzyjają
    akurat burza jest daleko słychać błyski i grzmoty
    tu nadal świeci słońce.

    Moja kobieta jest umalowana
    dba o figurę - biega i gimnastykuje się
    lubię na nią spoglądać.
    Wie że ją obserwuję niczym sowa -
    konfiguruję zamysły czym ją zaskoczyć nie tylko kwiatami
    każdego miesiąca dwudziestego szóstego.
    Wiem jak uwielbia morze
    przyrzekłem że musimy iść brzegiem
    ku zachwytom przez zielonooką...

    21.6.2013 - Ustka
    Piątek 17:48

    OdpowiedzUsuń
  63. KALENDARIUM

    02 Kwietnia 2005 roku

    Zmarł Karol Józef Wojtyła, polski duchowny katolicki, arcybiskup krakowski, kardynał, papież Jan Paweł II (ur. 1920)

    ________________________


    dodano: 01.11.06 - 16:01 Czytano: [1052]

    Dział: Kworum poetów


    Zygmunt Jan Prusiński


    DWA GŁOSY Z KSIĄŻKI


    Motto: "Każda miłość jest potrzebna"


    Mowa tu będzie o książce pt. "Dojrzewanie w miłości", Antologia Współczesnej Poezji Polskiej, pod redakcją Jadwigi Góźdź. Książka ukazała się w Promocyjnej Serii Wydawniczej "MiGG" w Radomiu w czerwcu 2000 roku.

    W 1999 roku Jadwiga Góźdź z Radomia zaprosiła mnie osobistym pismem do przesłania kilka utworów poetyckich do wyżej wymienionej antologii. Nie było mi łatwo spełnić tę prośbę, bo nie wiedziałem, jakie wiersze przesłać. Prawdę powiedziawszy, ja już dawno "dojrzałem" i łatwiej byłoby mi przesłać wiersze do tomu "Przedojrzały w miłości" niż "Dojrzewanie w miłości". Ale zastosowałem się. Redaktorka J. Góźdź wybrała nawet z mojego wiersza motto: "Wchodząc w ogród tajemnic" i do druku zakwalifikowała cztery wiersze: "Motylowy kwiat miłości", "Nocny erotyk", "Trójwymiar w pejzażu wyklętym" i "Czarny ptak". Wiersze te powstały w latach 1997 - 1998. Gdy otrzymałem to dwutomowe wydanie, jakie było moje zdziwienie. Oczom swoim nie wierzyłem, w jakim znalazłem się doborowym towarzystwie. Sam Karol Wojtyła miał też cztery wiersze: "Do polskiej sosny", "Wybrzeża pełne ciszy", "Dzieci" i "Rozpoczyna się rozmowa z Bogiem" z mottem: "Płoń nie za blisko nieba i nie za daleko".

    Poczułem się nieswojo. Dlaczego ? Z jednej strony wiersze drogiego nam Papieża Jana Pawła II, z drugiej - "płonie" jakże inna, "moja" miłość. W swoim trzecim wierszu maluję scenerię pośród trzech bohaterów. Są nimi: pederasta, Kolumb i niewiasta. Ten "trójwymiar w pejzażu wyklętym" jest znośny, lecz trochę egoistyczny, choć wszystkich trzech łączy jeden czas i to samo miejsce. W "Czarnym ptaku" piszę:

    Dogonić chcę myśl - tak na opak, ale dojść
    wedle czasu powietrza i wiatru.

    W drugiej zwrotce:

    Unosi się
    nade mną czarny ptak, kiedy idę
    beztrosko i bez celu. Nie wiem, może te skrzydła
    rozłożone na niebie są znakiem czasu.

    I kończę ten wiersz:

    Mario, to ja zagubiony ptak chcę wpoić ci
    namiętność grzechu. Oddaj mi - lot...!

    Poeta Karol Wojtyła pisze:

    "Historia ludzi takich jak ja szuka Ciała,
    które Ty im dasz.
    Każdy w historii traci swe ciało i każdy odchodzi ku Tobie".

    To cytat z wiersza: "Rozpoczyna się rozmowa z Bogiem".

    Oczywiście, nie usprawiedliwiam, ja w wierszu "Motylowy kwiat miłości" piszę konkretnie o miłości do bardzo młodej kobiety, Dalidy z Paryża:

    Masz w sobie młodość wiosennego
    rozkwitania i smak dzikiego miodu.
    Życie to burza i w strumieniu.
    Jeśli chcesz (złapać swój czas),
    nie zamykaj skrzydeł:
    Miej je otwarte w metaforze zaśnięcia,
    na swój sposób - iskrzące !

    A co pisze Karol Wojtyła w wierszu "Dzieci":

    "Dorastają znienacka przez miłość i potem tak nagle dorośli
    trzymając się za ręce wędrują w wielkim tłumie".

    Więc, o co chodzi w tej miłości ze strony dwóch poetów, i co warto przekazywać w wierszach ? Ja myślę, że wszystko, co jest bezpieczne i zawsze ukryte w człowieku. Każda miłość jest potrzebna i pożądana na swój sposób. Bo nawet pisząc o niej dojrzewamy z każdym słowem - dla innych, oczekujących miłości.

    _______________________

    OdpowiedzUsuń