Mona Liza i poeta

Na początek mała dykteryjka. Podarowałam kiedyś cioci pamiątkę z Paryża-lustereczko z Mona Lizą.

-Lusterko ładne-rzekła ciocia- ale ta baba na pudełeczku, to nie bardzo...Nie chcę powiedzieć, że ciocia nie zna się na sztuce, bo powinna rozpłynąć się w zachwycie nad najbardziej znanym na świecie dziełem sztuki. Po prostu przeglądając przed kilkoma dniami poezje Zbigniewa Herberta natrafiłam na jego znakomity wiersz "Mona Liza", zainspirowany pobytem w Luwrze, z którego wynika, że nasz poeta wcale nie był zachwycony „tłustą i niezbyt ładną Włoszką” o spojrzeniu w którym "śpią ślimaki". Z przyjemnością się więc nim z Wami dzielę, dedykując go cioci...

Mona Liza

przez siedem gór granicznych

kolczaste druty rzek

i rozstrzelane lasy

i powieszone mosty

szedłem —

przez wodospady schodów

wiry morskich skrzydeł

i barokowe niebo

całe w bąblach aniołów

— do ciebie

Jeruzalem w ramach

stoję

w gęstej pokrzywie

wycieczki

na brzegu purpurowego sznura

i oczu

            no i jestem

            widzisz jestem

nie miałem nadziei

ale jestem

            pracowicie uśmiechnięta

            smolista niema i wypukła

            jakby z soczewek zbudowana

            na tle wklęsłego krajobrazu

            między czarnymi jej plecami

            które są jakby księżyc w chmurze

            a pierwszym drzewem okolicy

            jest wielka próżnia piany światła

no i jestem

czasem było

czasem wydawało się

nie warto wspominać

            tyka jej regularny uśmiech

            głowa wahadło nieruchome

            oczy jej marzą nieskończoność

            ale w spojrzeniach śpią ślimaki

no i jestem

mieli przyjść wszyscy

jestem sam

kiedy już

nie mógł głową ruszać

powiedział

jak to się skończy

pojadę do Paryża

między drugim a trzecim palcem

prawej ręki

przerwa

wkładam w tę bruzdę

puste łuski losów

no i jestem

to ja jestem

wparty w posadzkę

żywymi piętami

            tłusta i niezbyt ładna Włoszka

            na suche skały włos rozpuszcza

            od mięsa życia odrąbana

            porwana z domu i historii

           

            o przeraźliwych uszach z wosku

            szarfą żywicy uduszona

            jej puste ciała woluminy

            są osadzone na diamentach

            między czarnymi jej plecami

            a pierwszym drzewem mego życia

            miecz leży

            wytopiona przepaść